Utracone życie Billa Kaulitza - 22 - ostatnia część :)

extra opo!boze, mam nadzieje ze to dziecko umrze... Sad

nie cie tak! a ta trolka jest bomba xD w preznosni oczywiscie a dodaj do opka Jagodę Smile

) to beje ja! Very Happy

Heh, tak jak zawsze zawaliste. To(a)l(et)a i Ala w opowiadanku? Czemu nie, będzie śmiesznie. Buzka.Pysio.Papa:*

Hahahaha... Ala i Tola Smile

Dobry krok... Zawsze lepiej miec więcej debili w opowiadanku niz mniiej Smile

Mam małą prośbę: Zabij je w którejs cześci Smile

Buziiiiiiak 4 U

Dobra, dzisiaj prawdopodobnie ostatnia część przed Świętami Smile

. Mam nadzieję, że będzie się Wam podobała.

Życzę Wam wszystkim bardzo wesołych, rodzinnych i słonecznych Świąt, bogatego zajączka (chociaż ja tam w zajączki nie wierzę, ale co tam Razz

), a także wiele, wiele szczęścia i uśmiechu. Oprócz tego Wam wszystkim szczęścia w miłości Wink

... Dla wszystkich moich czytelniczek od Julie Całus.

pryczka - dobry krok... Smile

No wiesz, zabić to ich nie... Ups! A miałam nie mówić, co będzie dalej Razz

! Więc już się zamykam Very Happy

. Buziak

!

psecinek - dzięki Very Happy

. A z tą To(a)l(et)ą to było normalnie <rotfl> Very Happy

!! Dzięki! Buźka Całus.

!

jagodzianka - napisałaś dwa takie same posty Razz

. Ale dzięki Smile

. Przykro mi strasznie, ale nie mogę dodać do opka Jagody... Bo opko jest już napisane Smile

. Dzięki

!

shira - no tak, to już mam tyle przezwisk... Julie, księżniczka, żoneczka, leniuch, kłamczucha... A od Ciebie jeszcze ta Czarodziejka... Dziękuję Całus.

... Dziękuję po raz kolejny, bo nadziękować się nie mogę Smile

! Buzi

!

vera - wiem, że Tolka więcej mówi, teraz już wiem. Ale kiedy pisałam tę część, przyznam Ci się, że nie wiedziałam Very Happy

. A jakoś nie chciało mi się tego zmieniać, więc niech będzie jak jest Wink

. Dziękuję Całus.

! Oczywiście, że wrażliwość to nic złego. To piękna cecha...

partyzantka - czytałaś? Ehh Ty, pewnie wlazłaś na drugie forum Razz

! Nieładnie Razz

! No ale dziękuję Całus.

! Fajnie, że Ci się podoba...

Wiedzma - hehe... Blog27 to takie "ciekawe" dziewczynki Razz

... Fajnie, że Ci się podoba Smile

. No i powiem Ci, że przeczucie jednak Cię myli... Pozdro!

Adzia:) - hehe... Zaskakiwać może troszkę umiem Wink

. Ale jak Ci się podoba, to dobrze. To super. Dziękuję Smile

.

*

Mélanie całkiem nago stała przed wysokim na wysokość ściany lustrem i wkładała na siebie długą, ciemnoczerwoną satynową koszulkę nocną.
Obróciła się powoli, a koszula zawirowała u jej stóp niczym suknia balowa. Dziewczyna powoli i delikatnie powiodła opuszkami palców wzdłuż ciała. Zatrzymała się na niewielkiej na razie wypukłości, która skrywała maleńką istotkę... jej dziecko...
- Tak bardzo cię kocham... – szepnęła czule do swojego brzuszka. Maleństwo nie dawało jej żadnych znaków swego istnienia; może spało, a może było zbyt rozleniwione.
- Boję się... tak bardzo się boję... – szepnęła do siebie Mélanie, bo oto zdała sobie sprawę, jak bardzo jest przestraszona. Była sama w domu. Przerażała ją ta cisza, panująca w pomieszczeniu.
Mélanie mieszkała ze starszą siostrą. Ponieważ ich rodzice mieli dom w innym mieście i zgodzili się, by młodsza córka została w ukochanym Magdeburgu z 25-letnią siostrą. Dziewczyna pomyślała teraz, że w obecnej sytuacji bardzo jej to na rękę. Siostra nigdy nie zadawała zbędnych pytań, cudownie potrafiła słuchać i pocieszyć. Nie prawiła kazań, lecz dawała mądre rady. Anioł, nie siostra.
Mél wyszła na palcach z łazienki i, starając się bezszelestnie stąpać, poszła do swojego pokoju. Pomieszczenie było maleńkie, lecz przytulne. Mélanie kochała swój pokoik. Ściany pomalowano na kolor jasnozielony i zawieszono na nich kilka obrazków, gdyż właścicielka pokoju była niezłą artystką. Wisiał tam więc własnoręcznie przez nią namalowany duży portret Toma, kilka mniejszych obrazków z końmi, a także portret starszej siostry. Na narysowanie Billa dziewczyna jakoś nie mogła się zdobyć. A może nawet nie chciała?
Mélanie usiadła na łóżku i wpatrzyła się w twarz Toma. Ten portret wyszedł jej kapitalnie. Patrząc na niego, niemal czuła obecność chłopaka.
- Szkoda, że nie ma cię tu ze mną... – mruknęła, kładąc się.
Przypomniał jej się ten dzień, w którym zaczęli ze sobą chodzić. Pamiętała, że trzymając się za ręce, biegli szybko po wielkiej łące. To był wieczór, choć jeszcze nie było ciemno. Biegli, chichocząc jak dzieci. W pewnym momencie Tom potknął się o wystający kamień i poleciał na ziemię, pociągając ją oczywiście za sobą, jako że wciąż trzymał jej dłoń w swojej.
Upadła na niego i leżeli w wysokiej trawie, śmiejąc się. Przez cały czas Tom trzymał ją za rękę, a ona widziała tak blisko przed sobą jego śliczne oczy i słodki uśmiech.
Wtedy nie mogła się powstrzymać i pierwszy raz go pocałowała.
Był trochę zaskoczony, lecz po chwili zreflektował się i oddał pocałunek, zanurzając palce w jej miękkich włosach.
- Bądź ze mną – powiedział po prostu.
Przetoczyli się po trawie, tak że teraz to on był na górze. Roześmiała się i wystawiła usta do pocałunku, a on skorzystał nieśmiało z tego zaproszenia.
- To ci wystarczy za odpowiedź? – uśmiechnęła się.
W odpowiedzi Tom zsunął się z niej i położył obok, obracając ją bokiem do siebie. Całowali się aż do utraty tchu, leżąc, póki nie zapadła noc.
I tak to się zaczęło.
Mélanie uśmiechnęła się do swoich myśli, przypominając sobie minę Toma, gdy go pierwszy raz pocałowała. Nie miała pojęcia, jak to w ogóle możliwe, że przez tyle lat byli przyjaciółmi i nigdy jej do niego nie ciągnęło. Albo do Billa. Przecież jego także bardzo lubiła, może nawet ciut bardziej niż Toma. A jednak, to nie jego pokochała, choć przecież łączyło ich dziecko.
Posmutniała. Choć zdążyła już pokochać to maleństwo, które nosiła, wciąż bardzo żałowała tej rozpusty na pamiętnej imprezie u Kaulitzów. Gdyby tyle nie pili, nie wpadłaby z Billem, nie musiałaby nikogo okłamywać, Tom wciąż byłby jej przyjacielem i być może nie stanęłaby twarzą w twarz z Lukasem...
Na wspomnienie tamtego wydarzenia łzy stanęły jej w oczach (ostatnio ciąży, choć wczesna, zaczęła dawać jej się we znaki. Stała się płaczliwa, dużo jadła i częściej musiała korzystać z łazienki). Nie pamiętała, jak wtedy w ogóle wróciła do domu. Była otępiała, zapłakana i nie chciała żyć. Z obrzydzeniem dotykała miejsc, których wcześniej dotykał Lukas, czując się jak szmata. To było straszne; gdy zamykała oczy, widziała jego twarz wykrzywioną w szyderczym uśmiechu i te ręce, które dotykały jej ciała wbrew jej woli. Nawet teraz, choć minęło już, sporo czasu, nie do końca uwolniła się od tych wizji i od strachu przed obcym dotykiem.
Westchnęła głośno. Nie mogąc zasnąć, choć było koło drugiej, sięgnęła z wahaniem po komórkę i wybrała numer Toma. Po dłuższej chwili w aparacie odezwał się zaspany, znajomy głos.
- Mélanie?
- Bill? – zdziwiła się. – Gdzie jest Tom? Dlaczego odbierasz jego telefon?
- Śpi jak kamień – wyjaśnił czarnowłosy, ziewając szeroko. – Nic nie słyszał. A ty mnie obudziłaś, więc postanowiłem ci za to nagadać – zażartował. – Co się stało? – dodał, już poważnie.
- Billuś... – powiedziała głosem małej dziewczynki. – Boję się... Jestem sama i nie mogę zasnąć. Zadręczam się wspomnieniami i tak mi smutno... Jestem taka samotna...
- Chciałaś, żeby Tom do ciebie przyszedł? – odgadł chłopak. – Nie sądzę, żeby to było możliwe... Ale wiesz co? Jak już mnie obudziłaś, to może ja mógłbym wpaść? Co ty na to? I tak już pewnie nie zasnę...
- Super! – ucieszyła się Mélanie. – Przychodź!
- Zaraz będę – obiecał Bill i rozłączył się. Ziewnąwszy szeroko, zaczął wciągać porzucone na krześle czarne dżinsy.
Kiedy się ubrał, cicho, by nie zbudzić Ali i Toli śpiących na kanapie w salonie (ehh... Niestety, musieli im pozwolić RAZ przenocować) wyszedł z domu.
Chłodne powietrze otrzeźwiło go. Przemknął szybko kilkoma ulicami i już był u Mélanie. Otworzyła mu, ubrana w tę czerwoną satynową koszulkę, którą dali jej z Tomem na urodziny.
- Cześć! – przywitał się z uśmiechem. – Jak pięknie wyglądasz!
- Nie przesadzaj! – prychnęła lekceważąco.
- Nie przesadzam – odpowiedział Bill. – To szczera prawda!
- Dobra, dobra... – mruknęła Mélanie. – Chcesz coś do picia?
- Nie, dzięki.
- To chodźmy do mnie.
Bill zatrzymał się na chwilę w drzwiach jej pokoju. Rozejrzał się po znajomym otoczeniu.
- Tak dawno tu nie byłem... – powiedział cicho.
Wszedł powoli i usiadł na kołdrze przyjaciółki. Od razu rzucił mu się w oczy portret brata zawieszony na ścianie.
- Jeszcze mnie nie narysowałaś? – zapytał z udawanym oburzeniem.
- Próbowałam – usprawiedliwiła się. – Jesteś za trudny, nie wychodzisz mi – uśmiechnęła się do niego.
- Dobra, wybaczę ci, ale za drugim razem już ci tak łatwo nie pójdzie.
Pokazała mu język i nagle poczuli się tak, jak dawniej, kiedy we trójkę z Tomem byli tylko przyjaciółmi, kiedy spotykali się u niej albo u bliźniaków i żartowali ze sobą tak, jak teraz. Ale teraz już nie było tak samo. Wszystko się pokomplikowało...
- Czemu jesteś taka smutna? – zapytał Bill, dotykając jej policzka i podnosząc jej głowę.
- Bo wszystko jest takie trudne... – westchnęła. – Tak bym chciała, żeby to był tylko zły sen, z którego mogłabym się obudzić i znów wszystko byłoby dobrze.
- Poradzisz sobie – pocieszył ją, gładząc palcami jej policzek. – Wiesz, w gruncie rzeczy jesteś bardzo dzielna. Wierzę, że dasz sobie radę. I na pewno nie zostaniesz z tym wszystkim sama, uwierz mi.
Nie odpowiedziała, poddając się bezwolnie jego dotykowi.
Bill zamyślił się na chwilę. Żal mu było, że jego ukochana przyjaciółka musi tak się męczyć. Przez niego i przez parę innych osób...
- O czym tak myślisz? – usłyszał głos dziewczyny.
- O wszystkim – odpowiedział. – Na sentymenty mnie dzisiaj wzięło, Mél. Mnie też jest jakoś tak strasznie smutno i czuję się samotny.
Zrozumiała. Nie od parady była jego najlepszą przyjaciółką.
- Chodź, Billuś – powiedziała, otwierając ramiona. – Nie martw się.
Skorzystał z zaproszenia, obejmując ją mocno. Poczuł zapach jej ulubionego balsamu do ciała o zapachu wanilii i czekolady. Bał się cokolwiek zrobić, gdyż zapach wanilii działał na niego jak afrodyzjak.
- Mmm... Ładnie pachniesz – pochwalił.
- Ty też – odparła, śmiejąc się. – Czy wyczuwam tu „Axe”...?
- Skąd wiedziałaś...? – udał zdziwienie.
- Po prostu bardzo dobrze cię znam – pocałowała go w blady policzek, uwalniając się z jego objęć.
- Już mi lepiej – wyznał Bill, uśmiechając się do niej ciepło.
Oparł się plecami o ścianę za łóżkiem, wyciągając nogi przed siebie. Zauważył, że Mélanie zadrżała, przestraszył się więc, że on tu się rozsiada na jej łóżku, a jej jest zimno.
- Chodź tu do mnie – powiedział do niej. – Teraz ja cię trochę poprzytulam.
Zaśmiała się i zrobiła, o co prosił, sadowiąc się wygodnie przed nim, tak że opierała się o niego plecami. Bill pocałował ją w głowę i położył powoli ręce na jej ramionach. Mélanie przymknęła oczy i nagle coś jej wpadło do głowy. Wzięła jego zimne dłonie w swoje i, nie zważając na zdziwienie chłopaka, położyła je obie na swoim brzuchu.
- Co robisz? – zapytał, zaskoczony.
- Ciii... Nic nie mów...
Bill dziwnie się czuł. Zupełnie tak, jakby był jej mężem i razem z nią oczekiwał swojego pierwszego potomka. Dopiero teraz z całą mocą dotarło do niego, że poniekąd tak jest.
Siedzieli chwilę w milczeniu, rozmyślając nad groteskowością obecnej sytuacji.
- Myślałaś już nad imieniem? – zapytał Bill po chwili.
- Szczerze? Jeszcze nie. Cały czas odsuwam od siebie myśl, że ono tam jest... – położyła na moment dłoń na jego ręce.
- Ja też tak naprawdę w to nie wierzyłem... To znaczy wierzyłem, ale starałem się zapomnieć... Cały czas sobie wmawiałem, że to nieprawda.
- Ale to jest prawda – powiedziała miękko.
- Kopie czasem? – zainteresował się nagle czarnowłosy.
- Rzadko – odparła, czując się bardzo dojrzale. – Tom miał okazję to poczuć – uśmiechnęła się delikatnie, choć Bill nie mógł tego widzieć.
- Wiem – też się uśmiechnął. – Zazdroszczę mu tego. Może i ja będę miał okazję.
- Na pewno – odparła Mélanie. – Wiesz...
- No, co?
- Strasznie się boję, jak to będzie... A jeśli nie dam rady?
- Dasz, dasz na pewno – zapewnił. – Jesteś silna. Poza tym, będę z tobą – dodał, zanim zdał sobie sprawę, co robi.
- Naprawdę? – ucieszyła się. – Dzięki, Bill... Zawsze wiedziałam, że jesteś świetnym przyjacielem.
- Eee... – zaczął Bill, lecz nie skończył, bo rozdzwoniła się jego komórka. Spojrzawszy na wyświetlacz, stwierdził, że dzwoni Tom. – Halo?
- Gdzie ty jesteś? – spytał go brat. – Wydawało mi się, że poszedłeś grzecznie kimać w swojej podartej piżamce, a ty się gdzieś szwendasz. Gdzie jesteś?
- He, he – zaśmiał się Bill. – W łóżku z twoją dziewczyną!
Na moment zapadła cisza, a potem...
- Słucham?! – Bill starał się za wszelką cenę nie wybuchnąć śmiechem. – Coś ty powiedział?!
- Słyszałeś – stwierdził. Mélanie już okładała go żartobliwie poduszką. – Przestań, kochanie, to boli! – powiedział do niej, mrucząc uwodzicielsko.
Zabrzmiało to dość dwuznacznie, ale zrobił to specjalnie; żeby wkurzyć brata.
- Nie, no, Bill, pogadajmy poważnie – poprosił zdenerwowany Tom. – Nie zrobiłbyś mi tego.
- Ja jestem poważny – zapewnił go bliźniak. – Skończyły się podboje Toma Kaulitza, teraz do akcji wkracza Bill Kaulitz!
- Bill, do cholery, uspokój się! – Mélanie mało nie spadła z łóżka ze śmiechu. – Przestań, bo on zaraz tu przyleci!
Tom rzucił telefon na łóżko i natychmiast wyskoczył z piżamy. Biegał po pokoju, starając się znaleźć swoje ciuchy. Nagle drzwi się otworzyły...
- Nie śpisz? – spytała Tola. – Och... Ups! Sorry! – zawstydziła się, zakrywając ręką usta. – Nie wiedziałam, że ty...
- Wyłaź z tego pokoju! – wrzasnął Tom, nie zważając na to, że może wszystkich pobudzić i zakrył się pierwszą z brzegu poduszką.
Dziewczyna cofnęła się do tyłu i zatrzasnęła drzwi. Stanęła pod ścianą, oddychając ciężko. Gdyby wiedziała, że Tom Kaulitz ma zwyczaj latania w środku nocy bez ubrania, nie weszłaby tak po prostu do jego pokoju. Ale jedno musiała przyznać, mimo że czuła się tak głupio – ciało miał całkiem niezłe Very Happy

. Ochłonąwszy trochę, powoli zeszła ze schodów i udała się do salonu. Obudziła Alę.
- Czego chcesz? – spytała tamta, przecierając oczy i siadając na kanapie.
- Musimy natychmiast stąd wyjechać! – Tola tarmosiła ją, aby ją dobudzić. – Wstawaj, ubieraj się! Ja nie zostanę tu dłużej!
- Co ci odbiło? – Ala stuknęła się w czoło. – Jesteś w domu Billa i Toma i chcesz stąd wyjechać? Chyba oszalałaś!
- Zrozum, wygłupiłam się! – Tola prawie płakała. – Nie mogę mu teraz spojrzeć w oczy!
- Cooo? – Ala wywaliła na nią gały. – Co ty zrobiłaś?!
- Nie gadaj tyle, ubieraj się! Zanim on wyjdzie z pokoju, ma nas tu nie być!
- Pogięło cię – stwierdziła Ala. – Mi jest tu dobrze i nigdzie się stąd nie ruszam. Nie rozumiem, po co mnie budziłaś.
- Myślisz tylko o sobie! – po twarzy Toli spłynęła łza.
- Chyba żartujesz – prychnęła Ala i poszła do łazienki.
Brunetka ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się niepohamowanym szlochem.

Tom, gdy wreszcie się ubrał, zupełnie zapomniał o złości na Tolę. Teraz miał do załatwienia coś o wiele ważniejszego. Włożył buty i zbiegł po schodach, z zamiarem dorwania Billa i wgniecenia go w ścianę. Na kanapie w salonie dojrzał małą, pochyloną, trzęsącą się postać. Jego po części tkliwe serce ruszyło się na ten widok i podszedł do dziewczyny.
- Płaczesz? – zapytał, siadając obok niej. – Daj spokój, nie warto przeze mnie płakać.
- Przepraszam – wykrztusiła Tola. – Ja nie chciałam...
- Przecież nic takiego się właściwie nie stało. Fakt, powinnaś zapukać, ale skoro już się stało, to co? Trudno. Na pewno widziałaś gorsze rzeczy w życiu – uśmiechnął się.
- Miły jesteś – podniosła głowę. – Ja już nie chcę tej trasy z wami, chcę wrócić do domu...
- Ja też nie chcę – wyznał szczerze. – To nie jest takie proste, ale wiesz co? Odkręcimy to.
- Dzięki – odparła Tola. – Na pewno się nie gniewasz?
- Nie, już mi przeszło. Przecież to głupota.
- Próbowałam namówić Alę, żebyśmy stąd wyjechały, ale ona nie chce. Wiesz? Poznałam was z bliska, z tej drugiej strony, i jesteście tacy... zwyczajni.
Tom roześmiał się na to dziecinne określenie.
- No to chyba dobrze? A czego się spodziewałaś? Nam sława nie uderzyła do głowy.
- No, chyba nie – otarła łzy, uśmiechając się smutno. – Idę się ubierać, a potem wyjeżdżamy. Niech sobie Ala mówi co chce.
- Dobra. Tak chyba będzie najlepiej – zgodził się. – Powiem coś menadżerowi, jakoś odkręcimy tę nieszczęsną trasę.
- Jeszcze raz dzięki. Miło było cię poznać.
Tom tylko się uśmiechnął i wstał. Nie oglądając się za siebie, wyszedł z domu i pobiegł tą samą trasą, którą parę godzin wcześniej szedł jego brat.

ile to ja już razy się zachwycałam nad tym opowiadaniem?! chyba milion...
za kazdym razem mam ochote napisać ci tutaj wszystkie miłe słowa...
każde zdanie w tym opowiadaniu jest wyjątkowe...
no moze nie kazde bo niektóre sa zwyczajne, ale razem tworzą coś magicznego...
mozesz mi powiedzieć, jak ty to robisz, że ja przestaje mówić i myśleć kiedy je czytam?!
piekne, fantastyczne, fenomenalne, genialne...gratuluję
buzi kochana :*

PeEs: jagodzianka...ogarnij sie! co ty wogóle piszesz?

Oł jee... WoW Smile

Suuuper

Podoba mi się... Ale wiesz co mnie martwi? Dlaczego Trola i Pralka są takie... No... Normalne? Ehh... Dobra to twoja działka Smile

Jeee... Tomuuś golas Very Happy

Mniaaam... Czekam na next parta Smile

hehe fajnie:D Ale wiesz pomyliłas cos-to Tola jesttaka rozgadana,ona zawsze nawija,ona nie daje dojsc do glosu Ali. Ala zas jest spokojna zadko co się odezwie. Pomysliłas osoby... Smile

Ale wszystko fajnie:d Starsznie opo mi sie podoba. Fajne ejst to ,ze tak często piszesz.

hehehehehe najlepsze sa kawalki o rozmowie blizniakow i Tolce, ktora widzi Toma nago.... Smile

<hahaha> nie no niezle sie usmialam. genialna jestes Całus.

kochana czekam na wiecej!!!!!! rzuc jakas kosc!!!

Tyle razy mówiłam, ze to opowiadanko jest świetne, więc jeszcze raz ci nie zaszkodzi: To opo jest boskie! Czekam na kolejną część. Boozi:*

i znowu kosmate myśli....hehe.... Twisted Evil

Świetne opo, a najbardziej mi sie podobała rozmowa Billa z Tomem przez telefon. Genialne! Wesołych świąt! Very Happy

A jednak sie pozbyłas Ali i Toli... szkoda że w taki humanitarny sposób Razz

Mam nadzieje, że Kurczaczek cie natchnie i ześle wenę do napisania k0lejnego parta
WESOŁEGO:) Smile

Nie ma już Toli i ali?
A to się ciesze, czekam na kolejną tam, buzi Całus.

wow!!
suuper opowiadanie!!!

czekam na nastepny odcinek Wink

Świetne opo! Mam nadzieję że zrobisz nam miłą niespodziankę i dasz szybko dalszą cześć bo się doczekać nie możemy(przynajmniej ja, sorry że mówię w liczbie mnogiej jeśli kogoś uraziłam:))

nie wyobrażam sobie Toli która jest tak miła jak w tym opowiadaniu...zawsze myślałam że to Ala się tak zachowuje Razz

no ale nawet mi sie podoba Smile

pozdrawiam!! i czekam na następną część!!