Utracone życie Billa Kaulitza - 22 - ostatnia część :)

Jestem na tym forum całkiem nowa Very Happy

... I to jest moje pierwsze opko tutaj. Nie wiem, czy Wam się spodoba, ale spróbować nie zaszkodzi Wink

... Zatem, zapraszam do czytania Wink

!!!

Pokój był mały i ciemny. Było w nim coś przytłaczającego i przygnębiającego. W dodatku za oknem od rana lał deszcz i szalały pioruny – wystarczający powód do napadu złego humoru. Bill siedział sam na podłodze, starając się wymyślić słowa nowej piosenki, ale ciężkie krople uderzające o parapet zwyczajnie go rozpraszały.
„Nic nie wymyślę”, uświadomił sobie chłopak. „To chyba nie ma sensu”.
Rzucił w kąt kartkę i ołówek, przejechał ręką po czarnych włosach i wstał, z nadzieją na to, że znajdzie w kuchni apartamentu coś do picia. Wszedł tam i ujrzał swoich trzech kumpli z zespołu – Tom, jego brat bliźniak, ze znudzeniem wypisanym na twarzy, bawił się swoimi dredami, a Gustav i Georg siedzieli z zamkniętymi oczami, popijając coś z butelek. Bill lekko się uśmiechnął.
- Z czego się śmiejesz? – łagodnie zapytał Tom, przestając na chwilę tarmosić rozpuszczone dredy. Georg i Gustav chyba się „wyłączyli”, bo nawet nie otworzyli oczu.
- Z niczego – odparł Bill. – Ale nuda, co?
W odpowiedzi brat przewrócił oczami.
- Poróbmy coś! – jęknął Georg znad butelki. – Ja się nudzę!
- Ja też! – zawtórował mu Gustav. – Może coś obejrzymy?
- Na przykład jakieś gorące laski, co? – ironicznie zapytał Tom, znając upodobanie Gustava do tego typu filmów.
Wszyscy, oprócz Gucia, zarechotali.
- To wcale nie było śmieszne! – Starał się udawać obrażonego. – To żało...
- Przymknij się! – Bill skoczył na równe nogi. – Telefon!
Podbiegł do aparatu, zanim zdążył to zrobić któryś z pozostałych chłopaków.
- Halo? – powiedział. – Mélanie! Cześć!
Mélanie Schlusse była 17-letnią pół-Niemką, pół-Francuzką i najlepszą przyjaciółką bliźniaków. Piękna, długowłosa, o doskonałej figurze, mogłaby być modelką, ale ona wolała raczej jeździć na desce niż spacerować po wybiegu. Mimo to była stuprocentową kobietą i nie zdołały tego zatrzeć ani sportowe, luźne ciuchy, które nosiła, ani brak makijażu. Mélanie bardzo lubiła zarówno Billa, jak i Toma, przyjaźnili się od dzieciństwa, ale nigdy nie chciała z żadnym z nich być.
- Super, że dzwonisz! – mówił Bill do słuchawki.
- Boże, Bill... żebyś wiedział... – zaczęła płakać.
- Co się stało? – spytał chłopak. Mélanie nie należała do osób wylewających morza łez z byle powodu, więc zaniepokoił się.
- Bill... – mówiła powoli. – Jesteś... jestem w ciąży. Od miesiąca.
- O, rany! – krzyknął. – Z kim?! – Nie wiedział, czemu zadał to pytanie, bo czy to było ważne? Teraz powinien ją raczej przytulić i pocieszyć, a nie wypytywać o szczegóły.
- Bill... – Trochę go drażniło, że stale powtarza jego imię, ale jednak pozwolił jej dokończyć. – Bill... To ty jesteś ojcem mojego dziecka...
- Co?! – chłopak mało nie spadł z kanapy, na której przysiadł. – Ale jak ja mogę... jak, skoro ja nigdy... ja nie...
Ale Mélanie na razie nie była w stanie nic więcej powiedzieć. Bill słyszał jej przerywany łkaniami oddech i niemal wariował, że nie jest przy niej, że nie może jej objąć, przytulić, pocieszyć. Ale nie mógł. Byli w trasie, a Mélanie została w Magdeburgu. A poza tym Bill wiedział, że to dotyczy także jego.
- Pamiętasz tę imprezę na początku lipca? – zapytała dziewczyna, gdy się trochę uspokoiła. – Tę, kiedy mieliście z Tomem wolną chatę i byłam u was z Georgem i Gustavem?
- Tak – potwierdził Bill. – Schlaliśmy się.
- Właśnie – przytaknęła. – Nic nie pamiętałeś, ale ja następnego dnia obudziłam się obok ciebie. Ty spałeś. Pomyślałam, że po prostu tak spaliśmy, przecież widziałam, że Tom przez sen obejmuje Gustava, a Georg w łazience śpi przy kaloryferze. Ale zupełnie nie pamiętałam, co działo się przedtem. Przecież byłam dziewicą i myślałam, że wciąż nią jestem, aż do dziś... – Znów zaczęła płakać.
- Czekaj! – Bill starał się wszystko to sobie poukładać. – Mówisz, że wtedy przespaliśmy się ze sobą? – spojrzał bezmyślnie na rozdziawione gęby kolegów, zaskoczonych tą niecodzienną wymianą zdań.
- Tttak! – wykrztusiła Mélanie. – Aż do dziś myślałam, że wszystko jest w porządku. Ale już tak strasznie mi się spóźnia...
Bill nie czuł się za dobrze, słuchając o tego typu sprawach. Wolał nie omawiać z Mélanie jej cyklu ani przez telefon, ani w ogóle. Spalił cegłę i starał się olać kumpli, którzy teraz już podeszli do niego i zdawali się nasłuchiwać, co będzie dalej.
- ...więc w desperacji kupiłam test i... i wyszło mi, że... że jestem...
- Ale czemu go kupiłaś, skoro byłaś pewna, że jesteś... no, wiesz... że nigdy tego nie robiłaś?
- Bill, byłam przestraszona! A potem poszłam do lekarza i on... on powiedział, że już od miesiąca! Pokazał mi... - Znów płakała. – Boże, ono jest takie malutkie! Co ja mam teraz zrobić, Bill?! Powiedz mi... Bill!
Billowi wszystko to, o czym mówiła, nagle stanęło przed oczami. Także poczuł łzy na rzęsach, ale bardzo nie chciał rozklejać się przy kumplach z zespołu. Słuchawka wypadła mu z ręki, ale nawet tego nie zauważył.
Tom usiadł obok niego i objął go ramieniem. Billowi łza spłynęła po policzku i upadła na ponury, brązowo-beżowy dywan. Szybko otwarł oczy rękawem czarnej bluzy i ukrył twarz w dłoniach. Tom delikatnie głaskał go po ramieniu, niczym małego, smutnego chłopca. Ale oto Bill przestał być dzieckiem.
- Nigdy więcej nie wypiję ani kropli – powiedział niewyraźnie. – Nigdy! – powtórzył głośniej.
- Dobrze, Bill. Dobrze – cicho odezwał się Georg.
Ale nie było dobrze. Bill teraz płakał już otwarcie, nie potrafiąc sobie poradzić z rzeczywistością. Słone łzy, płynące po jego ładnej twarzy, rozmazywały mu makijaż i oczy zaczęły go trochę piec. Mimo to, nie potrafił przestać. Nie mówił nic, tylko bezgłośnie płakał nad sobą, nad Mélanie i nad tym nienarodzonym dzieckiem, tak niepotrzebnym i niechcianym w ich młodym życiu.
- Teraz będzie musiała wreszcie przestać palić – odezwał się w końcu, jakby do siebie.
Potem zamknął oczy, położył się na kanapie i zasnął spokojnie, brudząc poduszkę ciemnymi strużkami na policzkach.
Trójka chłopaków wyszła cicho, zamykając za sobą drzwi.

Och Julie, dziękuje ;*
Kocham to opowiadanie jedno z najlepszych.
Jeszcze nigdy nie miałam ochoty czytać żadnego opka od nowa.
buziaki ;*;*

ps. Biore się za czytanie częsci po raz kolejny Very Happy

Bill ojcem????? heheheh ciekawa wizja. Pisz dalej, bo juz się nie mogę się doczekac, co będzie dalej.

Psss. Prędzej spodziewałabym sie tego po Tomie:p

jejku az sie poplakalam
Bill pewnie nie zrobilby takiej rzeczy naprawde ale kurcze to takie realistyczne ;( gratulacje swietne czekam na kolejna czesc

mnie tez sie bardzo podoba Smile

i tez uważam że jest jednym z najlepszych opowiadań!! Smile

czekam na anstepna partówke

np wlasnie zapomnialam dodac ze to twoje poczatki na forum i juz takie postepy Smile

gratuluje i wogole pisz dalej Smile

pozdro!

Woow... Podoba mi się Wink

Pomysł orginalny... Bill ojcem? Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić Very Happy

Czekam na następne części! Już nie mogem się doczekać... :]

vera napisał:

np wlasnie zapomnialam dodac ze to twoje poczatki na forum i juz takie postepy Smile

gratuluje i wogole pisz dalej Smile

pozdro!

Błeheheh to mnie rozśmieszyło. Zdaje mi się, że Julie jest doświadczona w tych sprawach (bez skojarzeń).

Julie i sie spodobało, zresztą jak mogło się nie spodobać. Uwielbiam to opko Very Happy

Kolejne częsci są tak samo świetne (cii... nic nie mówiłam).

Kiedys to już czytałam, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie. Zreszta to nie ważne Wink

Bardzo mi sie podoba i oczekuje że następne częsci będą niedługo i będą jescze dłuższe. Pozdro

aha no to ok. ja to wywnioskowalam z tego ze to byl jej 2 post czy tam pierwszy. ale mam prawo nie wiedziec Smile

no ja mam nadzieje ze kolejne czesci sa swietne Smile

O Julie fajnie gościć twoje opowidanie u nas na forum. Powiem szczerze że ze wszystkich opowiadań jakie czytam to jest na 1 miejscu!!!!

ooo zaczyna się nieźle się zaczyna. Mam nadzieję, że niedługo dodasz następną część Wink

aaaaa!!! Julie u nas!!! :D
normalnie cala happy...<banan>
czytam twoje opowiadanko od jakiegos czasu....chyba moje ulubione ;)
normalnie tak się cieszę, że tu jesteś :)
mam nadzieję, że będziesz je tu reguralnie emitować :D
buzi :*

Ooo... może wreszcie się za to opowiadanie wezmę ;D

jakie to sentymentalne ;( <beczy> młody, w kwiecie wieku chłopak uziemiony przez pół-żabojada!! tytuł doskonale oddaje to, co opisałaś Very Happy

już sobie wyobrazam reakcję fanek... z 10 milionów dziewczyn rzuca sie na melanie... nie będzie miala szans, nawet plama z niej nie zostanie:D to sobie mister b.kay zabalował i niech ma za swoje!! nauczy sie, ze nie można sie uchlać do granic możliwosci i potem lezeć na trawie kiedy wszyscy się śmieją (z życia wzięte:D)