Leb die Sekunde, czyli kolejne opowiadanie...[part 8!!]

Pierwsze primo :p Dziękuje mocno, mocno, mocno za dedykację Całus.

Drugie primo ;p Opo wspaniałe, tak jak zawsze Smile

Podoba mi sie każdy wyraz z osobna i wszystkie razem Smile

PzdR

Gość

Dedykejszon dla: Mii, Cookierka, Ahley, psecinka, Pryczki, Nicky, Ty$ki...

#8

Ja otworzyłam drzwi i… aż mnie zatkało! W środku byli wszyscy o których tak się martwiłam. Było jasne dlaczego milczeli od samego rana.
- Z jakiej to okazji? Skąd wiedzieliście? – zapytałam.
- To wszystko ich wina… Popatrz co oni zrobili – powiedziała wskazując palcem na bliźniaków, po czym dodała - Teraz ja się zmywam, a wy się tłumaczcie...
Przez chwilę trwało głuche milczenie. Następnie nie wiedząc który ma zacząć powiedzieli chórkiem
- Witaj Słodka – i wyciągnęli zza siebie wielki kosz pełen czerwonych róż.
- Ale jak to…skąd wiedzieliście, że ja… że mnie dzisiaj… - nie potrafiłam skończyć. Łzy same pchały się do oczu jak szalone.
- To Tom…
- Nie prawda to Bill, to on…- wykrztusił Tom jąkając się i pokazał na brata bliźniaka.
- Nie słuchaj go. To on nam wszystko powiedział, chodził codziennie do lekarzy i pytał o twój stan – gdy to powiedział wypiął bratu język.
Tom zaniemówił. Wszystko było jasne. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, co zrobić. Przebaczyłam Tomowi, tak jak prosił jego młodszy brat, ale wiedziałam, że Billowi nie jest wcale lekko z tego powodu. Wręczając mi kwiaty starszy Kaulitz przytulił mnie mocno i powiedział:
- Jeszcze raz dziękuję za daną mi szansę i przyrzekam, że jej nie zmarnuję i nie będę już powodem do twoich łez.
- Proszę nie wracajmy już do tego co było…po prostu leb die Sekunde – uśmiechnęłam się poczym zwróciłam się do Billa - Tobie też bardzo dziękuję. Zawsze jesteś gdy potrzebuję wsparcia…
- Po prostu bądź szczęśliwa – gdy to powiedział odwrócił się i z lekkim uśmiechem na twarzy odszedł. Wiedziałam, że jego słowa pomimo tego, że były szczere, sprawiły mu wielki ból. Rozmawiałam z Tomem o wszystkim. Śmialiśmy się z dowcipów, opowiedział mi jak tu wszyscy trzej sprzątali.
Justa i Bill weszli, w sam raz jak nam się już temat wykańczał więc zaproponowali „specjał” dzisiejszej imprezy, czyli … posadzili mnie na fotelu, zawiązali oczy, po czym Bill szepnął mi do ucha…
- No to teraz się trzymaj… My, to znaczy ja z twoją kuzynką się zmywamy, żeby nie było że pomagaliśmy w tym. Jak się już nacieszysz to możesz mi strzałkę puścić i przyjdziemy… - dał mi całusa w policzek i wyszedł. Słyszałam jego oddalające się kroki.
- No to teraz ja ci coś pokażę…
Zaprowadził mnie, szalony nawet nie wiem gdzie, bo po drodze kilka razy zawracaliśmy i kręciliśmy się w kółko, żebym straciła poczucie orientacji, gdzie idę (w rzeczywistości od samego początku nie wiedziałam gdzie idę, bo wcale o tym nie myślałam). Zaprowadził mnie do jakiegoś pomieszczenia i szepnął
- No to teraz się Słodka przekonasz co dziś będziemy robić… - powiedział. Był bardzo tajemniczy…
- Tom… ale – zakrył mi palcem usta na znak milczenia i powoli odsłonił oczy. Nie mogłam uwierzyć!! W moim pokoju, nowo odmalowanym, stała śliczna meblościanka i wielki telewizor. Obok niego ustawiona była półka z różnymi kasetami…
- Nie wiedziałem co lubisz oglądać więc… A co do wystroju, to jak ci się nie podoba to zabij swoją ciocię i młodego Kaulitza. Ja z remontem twojego pokoju nie miałem nic wspólnego!! No prawie nic... – tłumaczył się, a ja nadal nie mogłam uwierzyć…
- Telewizor przyniosłem od siebie i będzie tutaj do końca wakacji. Będziemy czasem urządzać sobie takie „wieczorki filmowe”. U ciebie jest przynajmniej atmosferka – wskazał na ciemnoniebieskie ściany. – No to jak ??
- Jest super!! Dziękuję Tom!! Dzięki dzięki dzięki !!!! Ale męczy mnie jedno pytanie… po co ciocia Simone i Bill odremontowali mój pokój, skoro jestem tu tylko na wakacje…
- Chodziło o to że … yyy… jak byłaś w szpitalu to … ja… za pozwoleniem Justy weszłem tu i zrobiłem coś głupiego… Ale nie chcę do tego wracać…
- Proszę powiedz mi… co zrobiłeś ? Najwyżej tylko cię uduszę – puściłam oczko i uśmiechnęłam się.
- No to… ja popisałem całe ściany… Kojarzysz teledysk „Rette mich”? Tam była jedna taka ściana popisana w te dwa wyrazy – kiwnęłam głową. – No to ja zrobiłem podobnie, tylko że pisałem inne wyrazy… Wybacz...
Zatkało mnie… Tom musiał być nieźle przybity, że do czegoś takiego doszedł. Aż strach pomyśleć co by zrobił, gdybym mu nie dała szansy…
- Spokojnie… było, minęło i nie wróci… przypomnij sobie motto Billa…
- Tak… Leb die Sekunde… - pocałował mnie w policzek, po czym puściłam strzałkę do Billa.
Resztę wieczoru spędziliśmy całą paczką oglądając rożne filmy. Nareszcie wszystko znów było tak jak na początku. Wszyscy mogliśmy razem cieszyć się naszym wolnym czasem, nikt nie musiał przez nikogo płakać.

A teraz pytanie - to opowiadanie jest dosyć długie... Czy chcecie, żebym pisała dalej?? Proszę o komentarze... Pozdrawiam Całus.

jasne że chcemy abyś pisała dalej!! ja chcę!! zresztą nie muszę ci nawet tego pisać bo sama pewnie wiesz!! dziękuje za dedykacje!! pozdrawiam!!
p.s. co do tej części to podobała mi się chyba najbardziej jak narazie z całego opo...mówiłam juz że robi sie coraz fajniejsze!! Smile

ja chche jeszcye pozdrawiam papa Smile

przestan sie głupio pytać i PISZ DALEJ!!!!!!

Odpowiadam twierdząco Smile

Opo jest za piękne, aby mogło sie zakończyc Smile

PzdR