Bo czym jest życie beze mnie...? - jednopartówka

Jednopartówka jest krótka, ale mam nadzieję, że udało mi się zawrzeć w niej to, co chciałam. Mam nadzieję, że mimo wszystko się spodoba.

Dlaczego?
Dlaczego nigdy do mnie nie przyszłaś? Ani razu nie zaszczyciłaś mnie swoja obecnością? Nie było Cię, kiedy najbardziej Cię potrzebowałem…
Dlaczego?
Zapomniałaś o moim istnieniu, nie zainteresowałaś się mną nawet na chwilę. Przechodziłaś obok mnie z drwiącym uśmiechem.
Dlaczego?
Musiałem patrzeć na innych, widząc twoją obecność przy nich, czując zazdrość.
Dlaczego?
Nigdy nie pozwoliłaś poczuć się mi, choć przez moment, nie dałaś przyzwolenia by poznać twój smak, by dzięki Tobie zapomnieć o rzeczywistości, choćby na kilka chwil.
Dlaczego?
Skazałaś mnie na cierpienie, ból, mękę…
Uprzykrzyłaś mi życie, choć tak naprawdę nie zrobiłaś najmniejszego kroku w moim kierunku.
Dlaczego?
Twoja obojętność tak boli…
Dlaczego padło na mnie?
Dlaczego?
Żądam odpowiedzi!
Powiedz…

Pytasz?
Pytając nie błądzisz.
Pytasz?
Więc uzyskasz odpowiedź.
Chcesz wiedzieć, dlaczego nie przyszłam, nie pojawiłam się w Twoim życiu, nie pozwoliłam poczuć ekstazy, szczęścia, spełnienia…
To proste. Spóźniłam się. Chciałam przyjść, lecz gdy przybyłam było za późno…
Brakło dla mnie miejsca.
Wolałeś, aby zajęły je moje koleżanki po fachu.
Wolałeś, by w twym życiu pojawiła się Pasja, Sława i Medialność, by to one wpłynęły na Ciebie.
Pozwalając im decydować o sobie, zabrałeś tą możliwość mnie,
ZE MNĄ SIĘ NIE ZADZIERA! Nie wiedziałeś tego Kaulitz?
Skąd miałeś wiedzieć?
Żadna z moich wspaniałomyślnych koleżanek witając się z Tobą nie powie: ”Oddaj moje miejsce JEJ. Tak będzie lepiej dla Ciebie”.
Jesteś naiwny twierdząc, że o Tobie zapomniałam.
Nie Bill, ja postanowiłam się zemścić!
Zemsta w mym wykonaniu jest słodka i ZAWSZE ma kolor czerwieni.
Dla mnie jest jak truskawki – soczysta i smaczna.
Dla Ciebie… ma metaliczny smak krwi… jest cierpieniem i goryczą.
Musiałeś patrzeć jak darzę względami twoją matkę, brata, managera, kolegów z zespołu…
Widziałeś mnie przechodząc ulicą… Byłam wszędzie tam, gdzie ty, ale nie mogłeś mnie mieć, nie mogłeś nawet dotknąć.
Świadomie zadawałam Ci ból, abyś uświadomił sobie swój błąd.
Bo czym jest życie beze mnie?

Żałuję.
Nie zostawiaj mnie tak, przecież wiesz, że tego nie chcę.
Zrobię wszystko czego pragniesz, tylko pozwól mi być z Tobą, choć przez miesiąc, tydzień, dzień…
Pozwól mi poczuć to, co obserwowałem przez całe życie.
Żałuje! Popełniłem błąd… Przepraszam.
Nie zostawiaj mnie teraz, kiedy jesteś tak blisko…

Nie uważasz, że jest już za późno? Zmarnowałeś tyle lat.

Przecież sama powtarzasz…
Na MIŁOŚĆ nigdy nie jest za późno.

Co ty wiesz Kaulitz?!
Takie rzeczy mówią ludzie…
A ja?
Kaulitz, JA jestem inna!

Bijcie. Ale nie za mocno... (chowa głowę pomiędzy rękami).

Ciekawe, chcby dlatego, ze chciałam wiedzieć, kim była ona...
Bo sie nie domyśliłam ^^
Ale własciwie takie płytkie.
Tak jak drugie opowiadanie, to zahacza o oklepaną już tematykę refleksyjności...
Taki rodzaj opowiadan stał sie dla mnie oklepany...

Ja tylko mówię...
Pozdrawiam Całus.

Wiem shira, że to się staje oklepane, ale z całą pewnością takie to miało, być z założenia.
Na razie nie stać mnie na nic więcej.
Muszę się na nowo wdrożyć w swój dawny system pisania...
Może wtedy powstanie coś, co nie będzie oklepane.

laya napisał:

Muszę się na nowo wdrożyć w swój dawny system pisania...
Może wtedy powstanie coś, co nie będzie oklepane.

Mam nadzieje Wink

Licze na to, bo ile sobie dobrze przypominam, Twoje wcześniejsze prace zrobiły na mnie duże wrażenie...
Pozdrawiam Całus.