"Kup mnie Bill, tak bardzo proszę".

Był to wiersz, który napisałam dziś.
Miało by wierszem.
Ale nie jest.

To opowiadanie...

Dla tej: Która dała mi pomysł Całus.

Piosenka nie na temat lecz przy niej to pisałam....

http://www.youtube.com/watch?v=7yXNHj6n4ro

Idzie ulicą tonąc w fiolecie bzu modrego,widzi swoje szepty pływające wśród drzew.
Ciekawe kim jest ta dziewczynka?
Może Amelia, albo anielica ,co sfrunęła z błękitnego łoża?
Siedzi sobie na huśtawce i wesoło się do kogoś uśmiecha.
Ostatnie dziecko wieczoru,za nią las.
Tysiące bajeczek mogące doprowadzić do skraju szaleństwa gdy się zdenerwują. Dziewczyna wydaje się jakby wtopiona w obraz.
Obraz dziewczyny w białej sukni, na łące z parasolką w tle, zachodzącego słońca mrugającego jej figlarnie na dobranoc.
Jakby pioruny ciskane między niebem,a ziemią w zapierających dech w piersiach rozbłyskach.
Jakie pytanie?
Przecież ono już dawno temu zostało zadane.
A odpowiedź i tak wszyscy już znają. Widać to po zniecierpliwionych minach przechodniów.
Dziewczyna ani trochę nie jest smutna, raczej w swej nieśmiałości wręcz poruszająca,wygląda jak laleczka na wystawie.

"Kup mnie Bill, tak bardzo proszę".

Wiem, że chce się przytulić do chmur, sięga już porcelanową rączką i zastyga w bezruchu,czuje jak figlarne promyki słońca chcą jej towarzyszyć, ale i być wolne od wszelkich trosk ludzkiej zwyczajności. One nie wyglądają jak chłopcy rozdający bułeczki za rogiem ulicy nazwanej nieśmiałą tęsknotą. Nawet nie zdają sobie sprawy, że każda chmurka może być ich nieśmiałą myślą.
Nieśmiała dziewczyna, rozgląda się zawstydzona, przyklęka i pragnie zatrzymać w dłoni ślad swych stóp, mieniące się zielenią jej myśli ,tulące się do policzka.
Fotografia jakby z przed paru lat, radosna jak jabłuszko buzia i dwa piwne jeziora.
Mając w pamięci ten wzruszająco dziewczęcy uśmiech i tak idealnie pasujące do niej figlarne oczy.
Ptaki zatańczyły kilka taktów walca i jakby tym speszone czym prędzej uciekły do dziupli.
Spychać dzwoneczki z kryształków lodu, sen zamknięty w perełce na dnie oceanu.
To nieubłagana cisza przed burzą, lecz burzy ekstazy zmieszanej z nieśmiałością,które będzie dążyło do złączenia się w jedności, taniec ramię w ramię subtelny i niewinny.

"Kup mnie Bill, tak bardzo proszę".

Zacznie się lekkim deszczykiem,a skończy ekspresyjną wichurą zapomnienia się w ekscytacji.
Nawet listek nie zadrży, słychać leniwe bzykanie muchy.
Ona idzie z zadziwieniem rozglądając się po niebie ,z nudów licząc kolejne chmurki śpieszące się lecz powoli wiedzą,że szczęśliwi dni i godzin nie liczą.
Co się stało z tą obsypaną różowym kwieciem nieśmiałości dziewczyną?
Poszła na lody, czy do parku?
Wreszcie drżenie każdego listka od drobnych plamek na ich licu ,do kruchych idealności spojrzeń,
wciska się jej nawet do butów i włazi niecierpliwie za kołnierz.
Nawet kałuże nie robią jej różnicy i tak jest przemoczona kolorami tęczy.
A radości ma tyle w sobie,co promyk słońca złota w każdej dobie.
Wystarczy na milion uśmiechów skrytych za kołnierzem chociażby za jeden grosz.

"Kup mnie Bill, tak bardzo proszę".

Jeju, jak ja lubie Twoje opowiadania...

Dawniej czytałam ich więcej ale...stały się coraz bardziej nudne. Przepraszam.
Sama już nie pisze tak często, zawsze chce wymyśleć coś orginalnego, żeby nie przynudzać. Ty tego nie robisz. Kolejne opowiadanie- Kolejne Twoje dzieło.

Uwielbiam Ciebie i Twoje opowiadania. Aż chce się czytać.

Pochlepiasz mi heidi.

Nie. Mówie to co myśle. Czyli prawdę. Wink

Naprawdę fantastyczne. Pięknie piszesz, widać że włożyłaś w to duszę. Podziwiam.

Piekne, to za malo powiedziane.
Ogromnie mi sie podobalo.
Uwielbiam czytać twoje opowiadania.
Naprawdę.
Powiedziałam kiedyś, że jesteś moją mistrzynią.
Z każdym opowiadaniem cenię cię coraz bardziej.

Ależ Veren..
Prosze nie mów tak.
Nie mów...

Ja chyba nie mogę po przeczytaniu czegoś twojego spokojnie opuścić stronę i nie komentować. Coś mi nie pozwala nie zostawic tu śladu swojej bytności...
No cóż Never... masz osobowość, potencjał i wszystko to czego brakuje 80 % piszących osób - świetny styl i WYOBRAŹNIĘ. Kochana twoje opowiadania odrywają od rzeczywistości, a czytając je ma sie wrażenie, że jest się gdzieś tam obok. Teraz było tak samo. Niemalże widziałam to wszystko... niemalże stałam tam bliziutko i miałam wszystko na wyciągnięcie ręki... tylko dlaczego jak ją wyciągnęłam to wszystko zniknęło?
Bo tekst się skończył...
Chcę powiedzieć tym samym, że mi się podobało.

laya...
Nie wiem co powiedzieć.
naprawdę....

Dziękuję Całus.

Gość

Never... w tym opowiadaniu wykazałaś swoją wyobraźnię... opisałaś wszystko tak pięknie, że przeniosłam się w tamten świat... Widziałam, czułam... słyszałam... Każdy wyraz tak doskonale dopasowany do drugiego, a wszystko to tworzące Ideane Opowiadanie. Chociaż taki tytuł to i tak za mało... Nigdy nie uda mi się w słowach określić tego, co sądzę o Twojej twórczości, Twoich opowiadaniach... Nie znajdę takich słów... A do tego opowiadania nawet świat nie wymyśliłby określenia... Perfekcyjne...
Gratuluję talentu... szanuj go - to dla osób takich jak Ty, dar... Tylko, że dary trzeba umieć wykorzystywać... nie zmarnuj go, proszę

Never, kochanie.
Ja to już czytałam i wiesz o tym. Powiedziałam Ci wtedy, że to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek napisałaś.
Naprawdę mi się podobało.
Jest w tym cała masa przesłań, które trzeba umiejętnie wyłapać, aby docenić dopiero cały urok Twojej twórczości.
Cieszę się, że dużo piszesz i szerzysz swoje możliwości. Jak wiesz, ćwiczenie czyni mistrza Wink

.
Pamiętaj, że zawsze będę Cię wspierać w tym, co robisz.
I kim jest tajemnicza "ta, która dała Ci pomysł"? Wink

Buziaki, skarbie ;*

Opowiadanie ma swój urok. Bardzo mi się podoba, tak samo jak pozostałe twoje opowiadanie, Never. To chyba Twoje najlepsze opowiadanie!
hobopa;*

Piękne. Wspaniałe. Nie do opisania. Brak słów, którymi można opisać Twoje dzieła. Każde jest piękne na swój sposów. Podziwiam Cię Całus.

Pozdrawiam,
Kat Całus.

Oh Never, ogromnie mi się podoba.
Gdy to czytałam, to... Przeniosłam się w świat, który opisałaś...
Bardzo, bardzo, bardzo mi się podoba.
I podziwiam Smile

Pozdrawiam ;**

Tytuł mnie zmylił... bardzo mnie zmylił...
Kolejne dzieło Nevermind... kolejne.
Każde kolejne jest lepsze od poprzedniego, a poprzednie lepsze od każdego kolejnego.
Jesteś niezastapiona w tym swoim władaniu slowani.
nie mogę się nadziwić Twojemu talentowi...
Ukłony