[ Cola w Kieliszku ] - stove.

http://youtube.com/watch?v=cjuUfZf4zwk
___

Kim ja właściwie jestem?

Niedawno potrafiłem to określić.

Teraz już chyba nie umiem…

Próbowałem się pohamować… Spytać sam siebie, po co mi to wszystko.
Ale nie umiem.
Nie potrafię już.
Wszystko, co dobre się skończyło. Teraz już nie mam prywatności.
Nie mam nic… Zostałem sam.
Moja przyszłość ustalona jest już przez menagera.
Nie chcę tak żyć…
Nie będę miał ani chwili zaskoczenia. Każda sekunda jest dobrze zaplanowana. Każda chwila już została zapisana w jego notesie. Nie przeżyje tego samego, co przeżyłbym żyjąc jako normalny chłopak. Bez tej całej sławy…
Nie potrzebuje tego, co mam…

Sztuczny uśmiech na twarzy.

Brak prywatności…

Nie chcę tak żyć. Chcę żeby porywała mnie chwila. Żebym mógł zrobić coś szalonego…
Cola w kieliszku… Żałosne.
Jedni mnie kochają inni nienawidzą.
Teraz większość osób należy do tej drugiej grupy.
Chciałbym, żeby komuś na mnie zależało. Tak naprawdę.
Ale czy to jest jeszcze możliwe?
Wiem, że niedługo przeminiemy. Całe Tokio Hotel się rozsypie.
Będą proponowali mi solową karierę.
Zostawię ich, bo tak powie mi menager. Posłucham się go…
Bo zawsze tak robię.
Zawiodą się na mnie…

Cola w kieliszku…

Tona makijażu…

Nie ma już odwrotu. Tak jakbym się zabił. Już nie stanę się normalnym chłopakiem. Już nie będę miał chwili dla siebie, bez tych wszystkich kamer i aparatów… Eh… Nie mam swojego życia… Nie umrę ze świadomością, że wszystko zobaczyłem i doświadczyłem…
Jestem nieszczęśliwy – nawet jeśli wszystkie aparaty pokazują mój uśmiech…

Tak mam napisane w kontrakcie…

„Kocham Cię” Usłyszałem to tylko od mamy i kiedyś tam od Toma. Nie doświadczyłem nigdy czegoś tak prawdziwego, żebym nie potrafił bez tego żyć. Wiem, że nie powinienem, ale płaczę. Gdy widzę to wszystko, z czego mama była dumna…
Zmieniłem się.
Wydoroślałem.
A teraz robię z siebie idiotę. Żeby mnie znienawidzili. Żebym nie musiał już się uśmiechać. Żeby Tokio Hotel się rozpadło… Żeby nikt nie rozpoznawał już mojego nazwiska…
Nie chcę już tak żyć.
Chcę zmyć z siebie ten cały makijaż.
Zdjąć tipsy.
Ściągnąć buty na obcasach.
Rzucić potajemne palenie i wreszcie napić się piwa.
Upić się do nieprzytomności i zasnąć w wannie.
Szczęśliwy, że wreszcie jestem sobą. Bez tych wszystkich niepotrzebnych ozdóbek…

Nie ma mnie tu…

To tylko moje ciało, które wykonuje wszystkie rozkazy menagera.

To nie jestem ja. Chciałbym, żebyście wszyscy mnie zostawili. Dali mi spokój… Bo chcę być sam. Jeden. Bez tej całej sławy…

Chcę znów być sobą…

Stove, piękne Całus.

Czekałam, aż ktoś napisze opowiadanie o takiej fabule. Ja tego nie zrobiłam, wolałam zaczekać, aż zrobi to ktoś, kto ma talent. Właśnie ktoś taki jak ty. Doczekałam się. Cóż. Tak naprawdę brakuje mi słów pochwały. Słów, którymi mogę wyrazić to co czuje po przeczytaniu tego opowiadania. Błędów (o ile takowe były) nie będę wypominać, bo ja nie jestem od tego.
Pozdrawiam,
Kat Całus.

O.
Też kiedyś chciałam napisać o Billu.
O jego żalu.
O jego smutku.
I złości.
O tym, co napisałaś Ty...

Ładnie to wszystko opisałaś.
Często sobie myślę, że tak naprawdę jest.
Ale my nic tak do końca nie wiemy.
Oceniamy, mówimy.
A jak jest naprawdę?

Jednopartówka daje do myślenia...

Tylko jedno mnie dobija.
Bill NIE MA TIPSÓW.
To są jego paznokcie.
JEGO i PRAWDZIWE.
TE TAKIE NATURALNE.

A buty nie są na obcasach, tylko ze szpicem...
Jak co to, to jest koturna.

Ale to tak na marginesie.

Fajne.
Naprawdę Smile

Pozdrawiam!

Ps.A czemu nie piszesz tamtego opowiadania wieloczęściowego?
O tych bliźniaczkach, co się odnalazły.
Jedna odnajduje drugą...
Pamiętasz?

skąd wiesz, że to jego?
a buty na obcasach :D
nie na szpilkach ale obcasach :P

piszę. tzn. próbuję.

Daje do myślenia, to nie wątpliwe...
Ale nikt nie wie, jak jest naprawdę i to pozostanie na zawsze słodką tajemnicą Billa Kaulitza.
Być może teraz płacze gdzieś w kącie
A może skacze z radości na myśl, o kolejnym sukcesie.

Czytałam na siłę przy piosence i nie mogłam się skupić. Znacznie lepiej mi to poszło, kiedy wyłączyłam głośnik.

Miło się czytało
Niestety tylko "fajne" ciśnie mi się na usta
Bo to jest coś, ale sądzę, że stać cię na więcej
Tyle ode mnie.

Chochocho Stove Dropsie mój.
Moja nieodłączna towarzyszko.
Kobieto mojego życia.
Która, posiada najorętrzy język, o smaku gruszki ....

Zaskakujesz Wink

Wiesz, dałas mi do myślenia o.
Normalnie szok;)

Czy mi się podobało?
Może tak, a może nie?

Chcesz wiedzie, prawda?
A ja Ci nie powiem xD

Pozdrawiam.

Never.

Podobało mi się bardzo.

Dało wiele do myślenia.
Nie wiemy, jak jest naprawdę, bo to wie tylko i wyłącznie on - Bill Kaulitz.
Możemy się tylko domyślać.

Zgadzam się. Bardzo dobra robota. Naprawdę gratuluję. Brzmi jak smutna prawda, ale miejmy nadzieję, że aż tak nie jest. Pozdrawiam!

To mnie przeraża. Przeraził mnie chłód i to przekonanie... moje.
To było swietne... I znów nadzieja?
Chociaż nadzieja może się okazać okrutną towarzyszką rejsu w nieskonczonośc...
Jest miniezmiernie milo, że mogłam to przeczytać... Jesteś genialna stove...

PeEs: a co z "Latte"? Sad

Zaskoczyłas mnie stove. To było takie... realistyczne. Bardzo realistyczne. Chociaż mam nadzieję, że tak nie jest naprawdę. Genialne opowiadanko, moja droga.
hobopa ;*

Mogę tylko pogratulować;* Mądrze napisane, i daje do myślenia. Gratuluję i podziwiam;*

Bardzo ładnie opisane. Podoba mi się.
Mam nadzieję, że zaskoczysz nas czymś jeszcze ;*