Chciałam tylko popatrzec...

Wychodzą z samochodu. Witają ich tłumy rozwrzeszczanych panienek. Jeden zbiorowy wrzask. Czy mają dość? Tak i nie… trudno powiedzieć. Niby sprawia im to przyjemność, ale ile można wysłuchiwać tych wrzasków? Podchodzą do dziewczyn, które rzucają się jak szalone i robią im fotki. Okrążają całe zbiorowisko. On idzie ostatni. Zatrzymuje się na środku.
***

- Gdzie się podpisać?- powiedział ponuro. Dziewczyna patrzyła na niego badawczo. Kiwnęła głową.
- Nie chcę autografu. Chciałam tylko popatrzeć- odpowiedziała. Chłopak uśmiechnął się lekko zaintrygowany ową brązowowłosą panienką. Stałby tak i patrzył na nią cały dzień, gdyby nie popychający go ochroniarze.
***

Bliźniacy znowu się pokłócili. Wyszedł z hotelu. Poszedł do kawiarni. Tam usiadł i zamówił sok pomarańczowy. I nagle weszła ona. Sama. Patrzyła na niego błękitnymi tęczówkami.
- Chciałam tylko popatrzeć- powiedziała prawie bezdźwięcznie po chwili.
- Nie ma sprawy. Czy my się już nie potkaliśmy?- zapytał chłopak badawczo się jej przyglądając.
- Myślałam, że o tym zapomniałeś.- odparła ponuro. – Nawet jeśli dzisiaj pamiętasz, jutro zobaczysz tyle panienek, że zapomnisz o mnie.
- A może nie?- zapytał i uśmiechnął się. – Siadaj. Pogadamy.
- Nie mogę- oznajmiła smutno i wyszła bez słowa.
***

Wraca do domu po jakiejś godzinie. Jest ciemno, hotel oświetlają latarnie. Pod drzwiami na schodach widzi dziewczynę. Tą samą, która nie chciała autografu i wyszła wtedy z kawiarni. Całą zapłakaną.
- Co się stało?- pyta przysiadając na drugim stopniu.
- Gustav, czy ty naprawdę mnie pamiętasz?- pyta spoglądając na niego nieśmiało.
- Tak.
- Możesz mi obiecać, że nie zapomnisz?
- Tak.
- Możesz mi obiecać, że kiedyś tu po mnie wrócisz?- pyta z nadzieją.
- Tego nie mogę ci obiecać…- mówi lekko zmieszany.
- Proszę.
- Nie mogę… przepraszam…- szepcze. Ale dziewczyna już go nie słucha. Biegnie ile sił w nogach. Nie spotka jej już nigdy. Ale po pewnym czasie dowie się, że Nicki, bo tak się nazywała dziewczyna była chorą na autyzm 16-latką z domu dziecka. Marzyła, żeby ktoś ją pokochał, żeby ją stamtąd zabrał… ale Gustav tego nie wiedział. Uciekła… i nigdy już nie wróciła… A od tego czasu chłopak, gdy tylko zbliża się do wejścia hotelu słyszy ciche szlochanie…

Ciekawe...
poodba mi się to zdanie- "...chciałam popatrzeć".
Ale znowu widzę... ten "chaos".
generalnie jest ok Very Happy

Moim skromnym zdankiem:
temat ciekawy;
mądry tytuł...
OK! Nie mam zastrzeżeń... Pisz dalej! Zachęcam!

Ogólnie wszystko spoko. Ładnie napisane, ale jedno takie małe spięcie..
Skoro bliźniacy się pokłócili to czemu Gustav wyszedł? Takie..trochę bez sensu.
Ale ogólnie podobało mi się Smile

Kate...
Jestem na tak i na nie.
Na tak, ponieważ jest proste.
Na tak, bo podobało mi się zakończenie, że dziewczyna jest z domu dziecka.
Na tak, ponieważ dziewczyna nie rzuciła mu się na szyję i nie wyznała miłości.
Na nie, bo dałaś tu Gustava. Nie chodzi, o to, że nie lubie go, ale to tak wyszło, że napisałaś to opowiadanie, tylko po to, żeby dać tam Gustava.
Na nie, ponieważ nie było w tym nic oryginalnego, nic zachwycającego.
Na nie, bo rozśmieszyło mnie ostatnie zdanie. To zabrzmiało jak rodem z jakiejś legendy, albo matriksa. Nie pasowało.

Ale jednak podoba mi się. Rozwijasz się i idzie Ci coraz to lepiej.
Całus.

Skąd ty wzięłaś ten autyzm ;>??? Chyba sie domyślam Razz

...

Całkiem ładne...

I chyba wiem o co Ci chodzi. Tak, wzielam go STAD ;D

Nie naśmiewaj się z biednego Jacusia... XP

Wiesz co bardzo mi sie to podobało
Poprostu boskie Smile

Rozumiem ze to jedno czesciówka ?
szkoda Sad

Hmm...
Hmm...
Podobało mi się.
Mam sentyment do chorych dzieci.
Lubię je.

Ciekawy pomysł.
"Chciałam tylko popatrzeć" jest takie tajemnicze...

Podobało mi się.

Asiulla

P.s Lubię Twoją twórczość Smile