Before the dawn... <jednopartówka by Vampirek>

Do napisania tego czegoś zainspirował mnie piosenka Evanescence "Before the dawn". Oceniajcie, czekam na konstruktywna krytykę Very Happy

Buźka:*

Coś stuknęło. Głuchy odgłos przebił się przez otaczające go opary snu. Złudzenie? Chyba nie, dźwięk się powtórzył. I znowu. Niechętnie otworzył oczy. Przez rozsunięte zasłonki do pokoju wpadało światło księżyca. Przenikało przez koronkowe zasłonki tworząc delikatny, migotliwy wzór na poduszce.
Znowu stuknęło. O szybę. Powoli odgarnął kołdrę i wstał z łóżka. Podszedł do okna. Na dole stała ona. Dziewczyna, którą kochał. Chociaż chodzili ze sobą już ponad rok, wciąż nie mógł uwierzyć, że należy do niego. Kiedy na nią patrzył, zdawała się być iluzją istoty idealnej, ulotną jak mgła. Ale była w stu procentach realna. Stała teraz w ogrodzie i uśmiechając się do niego, rzucała kamyczkami w szybę. Otworzył okno.
-Co ty tu robisz?
-Może byś się najpierw ze mną przywitał?- uśmiechnęła się łobuzersko. Była piękna. Miała długie, lekko kręcone włosy, w kolorze, który życzliwi określali jako popielatoblond, a nieżyczliwi jako po prostu szary. Okalały one twarz w kształcie serca o pełnych, pąsowych ustach i wielkich oczach barwy rtęci.
-Cześć kochanie.- odwzajemnił uśmiech. –A teraz powiedz, co tu robisz?
-Przyszłam cię odwiedzić, nie można?- popatrzyła w górę i wyciągnęła ręce. –Chodź do mnie…
-Można, jasne.- rozejrzał się w poszukiwaniu drogi na dół. –Ehhhhh… Już idę.- powoli zsunął się po rynnie, przeklinając pod nosem kompletny brak jakiejkolwiek sprawności fizycznej. Wreszcie wylądował na ziemi.
-Przydałoby się trochę potrenować, prawda?- puściła mu oczko. Odwzajemnił się kwaśnym spojrzeniem otrzepując z resztek trawy. Ona tylko się roześmiała. Chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą na plażę.
O tej porze było tu absolutnie pusto. Tuż przed świtem. Szli w stronę wody, a piasek przesypywał się pod ich stopami. Dziwnie wyglądali razem. On wysoki, bardzo chudy, farbowany brunet w bokserkach i koszulce, ona krucha, delikatna istotka w długiej, półprzezroczystej sukni. Weszli do wody. Zaskakująco ciepłe fale rozbijały się o ich nogi. Objęła go w pasie, przytuliła się do klatki piersiowej chłopaka. Oparł podbródek o głowę dziewczyny. Chwila wydawała się trwać wiecznie.
-Kocham cię, wiesz?- wyszeptała. Wyraźnie słyszała bicie jego serca. Równe, spokojne.
-Ja ciebie też.- pocałował ją w pachnące bzem włosy. –Po co tutaj przyszliśmy?
-Obejrzeć wschód słońca.- uniosła głowę, uśmiechnęła się do niego. Miała drobne, bardzo białe zęby. Bez kłów. Ale on nigdy nie zastanawiał się, dlaczego. –Popatrz…- obejrzał się. Przed ich oczami rozgrywała się najpiękniejsza scena, jaką mógłby sobie wyobrazić.
Słońce zdawało się powoli wynurzać z niebytu. Feeria barw. Od śliwkowego fioletu, poprzez krwistą czerwień, aż do ognistych pomarańczy i żółci. Woda wokół nich zdawała się płonąć.
Jeden z promieni padł na obejmującą się parę. Przeniknął czarną grzywkę chłopaka, rozbłysnął ze zdwojona siłą w jego kolczyku. Odbił się tysiącem refleksów w kryształowym naszyjniku dziewczyny, by po chwili utonąć w morzu roztopionego srebra jej źrenic. Uśmiechnęła się i zaczęła śpiewać, patrząc brunetowi prosto w oczy…

Meet me after dark again and I'll hold you
I am nothing more than to see you there
And maybe tonight, we'll fly so far away
We'll be lost before the dawn

If only night can hold you where i can see you, my love
Then let me never ever wake again
And maybe tonight, we'll fly so far away
We'll be lost before the dawn

Somehow i know that we cant wake again from this dream
it's not real, but it's ours

Maybe tonight, we'll fly so far away
We'll be lost before the dawn

Maybe tonight, we'll fly so far away
We'll be lost before the dawn

Piosenka się skończyła. Dwie pary tęczówek wpatrywały się w siebie, ich właściciele zapomnieli o całym świecie. Czekoladowe i srebrzyste. Uśmiechnęła się do niego.
-Obiecaj, że nigdy mnie nie opuścisz, że zawsze będziemy razem…
-Obiecuję.- z czułością odgarnął szary loczek ze spiczastego ucha i pocałował ją. Delikatnie, jakby była ze szkła. P chwili oderwali się od siebie. Czar trwał…
-Już na zawsze?
-Na zawsze…

EPILOG
Ciało Billa Kaulitza znaleziono dziś rano w jego własnym łóżku. Lekarze nie są w stanie określić przyczyny zgonu. Cokolwiek to było, nie mogło być nieprzyjemne, gdyż zmarły miał na ustach szeroki, szczęśliwy uśmiech. Prawdopodobnie śmierć nastąpiła tuż przed wschodem słońca.
Ciekawostką jest fakt, że tej samej nocy znikła długoterminowa dziewczyna piosenkarza, Nique Clementi. Nikt nie wie gdzie i dlaczego. Zostawiła wszystkie ubrania i rzeczy. Jedynym śladem jest kartka z słowami: „Wracam do Faerie, do domu…” zostawiona na łóżku…

Coś pięknego...
Narazie nic napisać nie potarfię.
Daj mi ochłonąć...

Nie wiem co powiedzieć. Znów. Pomysł genailny, wspaniale opisany wschód słońca. A potem to smutne zakonczenie... ale opowiadanie jest śliczne! Napisz coś jeszcze! Muuuuuuuuuua;*

Opis cudnowny... marzenieeee... do tego te ekscytujace, niespodziewane zakonczenie...
Pieknie!
Busski:*

Gość

Omg... Vampirku... nie wiem co Ci powiedzieć...
Dziewczyno, masz wieeeelki talent!! Piszesz ślicznie, a od Twoich opisów to aż dech zapiera w płucach.
Ślicznie... to było przepiękne...
Nie zmarnuj talentu i pisz...
Pozdrawiam Cię serdecznie i czekam na kolejne dzieła Twojego autorstwa...

To... To.... To... To jest... BOSKIE.
Słów brak...

Mmmm...
Opisy...
Mmmm...
Ten dreszcz...
Podarowałaś mi rozkosz.

Świetne. Ja kocham takie tajmnicze fabuły. Czytało mi sie lekko, jakbym siedziała na chmurce. I jadła Danio. Piszesz bosko.
Zarzuć jeszcze taką partówka na ruszt, bo niebo w gębie.

U Ciebie w opq czuję się jak u siebie w domu.
Ale mi to przypasiło, kobieto! Całus.

Zauwazyłam dwie literówki, ale bajka Razz

.

Masz bardzo, bardzo bogate słownictwo i ciekawe pomysły.
Wszystko opisałaś tak pięknie, że aż szkoda było skończyć czytać.
No cóż?
Gratuluję.

Vampirek...to bylo piekne... takie... naprawe piekne...
Nie umiem narazie nic wiecej powiedziec, ale ktos kiedys powiedzial, ze wazne, zeby szczerze Razz

Dzieki za komplementy Very Happy

Aż mi dech zaparło od tylu ciepłych słów Very Happy

heidi: nic więcej nie trzeba, to, że musiałaś ochłonąć to dla mnie największy komplement Very Happy

psecinek: czy to zakonczenie jest na pewno smutne? w końcu są razem na zawsze Smile

cookierek: dziękuję Very Happy

zwłaszcza za skomplementowanie opisu, ja uwielbiam je pisać Very Happy

Joq: nie zmarnuję, w te wakacje chcę sie realizować artystycznie Very Happy

więc coś na pewno stworzę Very Happy

już mam kilka historii w głowie Very Happy

Jolene: nic więcej nie mów, bo się będe rumienić Embarassed

Krwawa_Ferli: jeśli Ci się tak podobało, może przeczytaj i oceń moją siedmiocześciówke Smile

? byłabym zaszczycona Very Happy

MeDi: słownicto to rezultat czytania w nadmiarze Wink

Veren: więcej naprawdę ie trzeba, liczy się szczerość Very Happy

Wszystkich którzy jeszcze tego nie zrobili zapraszam na moją siedmioczęsciówkę pt: "They will never hurt you...?" jeśli to wam sie podobało, to tamto też powinno Very Happy

OMG!! to było przepiękne....
przepraszam ale tylko na tyle mnie dziś stać... słońce źle na mnie wpływa jakoś ostatnio Wink

buziam

muahhh

Na poczatku myslałam, ze to znowu coś w stylu: i zyli długo i szczęsliwie...
ale totalnie mnie zaskoczyłas zakonczeniem...
uważam, że jest cudowne...