-1- Spotkajmy się za firanką uczuć -1-

Z dedykacją dla wszystkich bez wyjątków.

Część I

Kolejny ranek w wielkim mieście. Przytłaczający smród dymu, turkot samochodów i muzyka umykająca z kiepskich klubów. Słoneczny dzień, rzadki w ostatnich czasach. Promienie przebiły się przez ciemne chmury, warstwę gazów i wpadły do pokoju, oblewając go złotem. Światło odbiło się od szklanego krzyża i zajęło miejsce na twarzy dziewczyny. Rozbudzona Sofia przekręciła się na drugi bok, przyciskając nogą kawałek czerwonej pierzyny. Kolejny dzień w szkole... Taka perspektywa wcale nie poprawiła humoru już i tak załamanej nastolatce.
-Czym ja sobie zasłużyłam na tortury w budynku, gdzie wszyscy muszą myśleć tak samo, ubierać się tak samo i jeść tak samo? Przecież poetyckie dusze nie mogą tkwić zamknięte w metalowej klatce uczuć... – codzienny monolog i nie wysłuchane prośby.
Każdy kto widział ją na ulicy mógłby przysiąc, że jest ona taka sama jak milion jej rówieśniczek. Długie kasztanowe włosy i bladoniebieskie oczy idealnie komponowały się z klimatem tegoż miasta bez życia. A jednak była jedna rzecz, a właściwie dwie, które czyniły ją wyjątkową. Na pewno dusza. Poetycka. Gdyby mogła zastąpiłaby swoje wypowiedzi cytatami Shakespeare’a. Ale ona też tworzyła. Piękne twory, zebrane w Wskazówkach na życie współczesne. Jej pierwsza książka. I mimo, że nadal była dzieckiem, uważała, że czasy, w których pisała ów dzieło były najpiękniejszymi latami z młodości... No bo cóż innego może powiedzieć dziewczyna z dorobkiem, którego pozazdrościć mogli sami Nobliści?
A drugą rzeczą była wiara. To ona wskazywała jej drogę wśród ulic Berlina; szeptała do ucha nowe wersy i karała za złe myśli. A co z Bogiem? Dla niektórych słowo, a dla niej osoba, która zamieszkiwała największą część jej serca. Możliwe, że gdyby miała rodziców, to oni byliby w tym szczególnym miejscu. Tymczasem Bogu powierzała każdy nowy dzień; dziękowała za tyle pięknym lat życia; całowała ręce za opiekę; zawdzięczała spełnione marzenia. Gdy trafiła do D(omu) D(ziecka) całkowicie oddała się jego sile. Zapytacie dlaczego DD? Żadna osoba, tak mniemane dziecko, której przyszło mieszkać w tej budowli nigdy nie nazwało go domem. Bo to były tylko cztery ściany, od których biło zimno i lód. Tutaj nikt nie doświadczył szczęścia; nikt nie dostał ciepła; nikt nie zasmakował miłości... Może dlatego tak bardzo nienawidziła tego miejsca?
Jak co dzień wzięła do ręki gruby zeszyt, który nosił tytuł Mały monolog z Bogiem. Otworzyła na sześćset pięćdziesiątej ósmej stronie. Prawie dwa lata w bidulu... Jednak patrząc z innej strony wcale nie brakowało jej poprzedniej „Rodziny”. Pijący, samotny ojciec z gówniarą na głowie – tak wyglądało jej siedlisko ciepła i źródło miłości. Wzięła głęboki oddech i zaczęła czytać.

Panie Boże!
Jeśli jesteś...
Dzisiaj poproszę tylko o jedno,
O malutką kropelkę zdrowia.
Nie dla mnie!
Wiesz, że ja nie proszę o nic dla siebie...
To dla małej!
Cierpi, chodź nie zasłużyła.
I nie krzycz, że ona nie wierzy.
Ja jestem jej częścią,
A ja kocham i żyję
Tylko dla Ciebie...

Przekartkowała opasły zeszyt, trafiając na list z numerem sto jedenaście. Ten znała na pamięć. Był wyjątkowy – najkrótszy, najbardziej treściwy, tylko dla siebie ale nigdy nie spełniony. Zatrzasnęła pomarańczową okładkę i wyrecytowała z pamięci.

Panie Boże!
Jeśli jesteś...
Proszę o łyżeczkę rodziny

Spod przymkniętej powieki uciekła mała łza. Sofia nienawidziła jej ze szczerego serca. To była oznaka słabości. Nie chciała pokazywać wszystkim, że cierpiała, że boli ją pobyt w tym miejscu. Jak na razie udawało jej się to doskonale... Tylko przy ciemnoczerwonych ścianach była sobą. Gdy wychodziła na, często puste, korytarze sierocińca stawała się uśmiechniętą, szczęśliwą i wesołą nastolatką. Właśnie za to wszyscy ją uwielbiali. Była ich malutkim promyczkiem słońca, światełkiem w tunelu...

Na stołówce panowała grobowa cisza. Tylko czasami słychać było ostre brzdęki talerzy. Czyżby się spóźniła? Już po śniadaniu? Przecież miała jeszcze kilka minut. W dębowych drzwiach dostrzegła Panią Klarę, tutejszą sprzątaczkę, a zarazem bliską jej duszę. Sofia pomachała jej z wymuszonym uśmiechem i ruszyła przed siebie.
-Dzień Dobry! Już po jedzeniu? – zapytała ze smutną miną.
-Ależ nie dziecko! Dzisiaj sobota, do śniadania jeszcze dwie godziny.
Ach no tak! Weekend! Nie ma szkoły.
-To ja pójdę do Daisy. Postaram się być na obiad.
-Nigdzie nie wyjdziesz bez śniadania. Już i tak wyglądasz jak szkielet. Zaraz wracam, poczekaj tu na mnie. Tylko nigdzie nie odchodź! – Pani Klara paplała i paplała. Na nic nie zdały się tłumaczenia Sofi, że zje na mieście. Po chwili kobieta wróciła z wielgachną bułką i wcisnęła ją do drobnej dłoni nastolatki.
-Dziękuję... Nie trzeba było.
-Trzeba, trzeba! To z serem. Twoja ulubiona.
Dziewczyna nie lubiła brać czegokolwiek od tutejszych ludzi. Dostawała pieniądze od ojca, który po zostawieniu dziecka zrobił oszałamiającą karierę z jakimś zespołem. Starczyło jej na markowe ciuchy, jedzenie, szkolne wycieczki i życie towarzyskie. Chyba liczył na to, że za kasę nastolatka kupi sobie miłość.

Sofia wróciła na chwilę do pokoju po torbę i ruszyła korytarzem sierocińca w stronę dziedzińca. Z zamyśleń wyrwał ją dźwięk, dobiegający z kieszeni.

Park. Trzecia ławka. 30 minut. Daisy.

Sofia uśmiechnęła się pod nosem. Właśnie zabrała się do odpisywania, gdy zobaczyła kilkoro dzieci bawiących się w piaskownicy. Już z daleko nawoływały nastolatkę. Pragnęły, żeby poświęciła im chociaż kilka minut. To ona była dla nich matką, której nigdy nawet nie widziały.
-Już idę! – Sofia kochała ich wszystkich i dla wszystkich miała czas. Zawsze.

50 minut. Lodziarnia. Stolik pod pomarańczowym parasolem. Sofia

Podeszła do dzieci i usiadła na brązowej ławce, która otaczała piaskownicę. Wzięła do ręki żółtą łopatkę Natana i zaczęła napełniać wiaderko. Pamiętała jak mały chłopczyk płakał na jej łóżku, że wszystkie dzieci miały zabawki do piasku, tylko nie on. Nie mógł tworzyć ślicznych babek o różnych kształtach. Milion drobin połączonych w jedną całość. Mało znaczące kuleczki sprawiały dzieciom tyle radości...
To wtedy napisała pierwszą prośbę do Boga rozpoczynając swój monolog. Niby nic, a tyle zmieniło. W jej wierze, w jej życiu i w jej sposobie postępowania.

Panie Boże!
Jeśli jesteś...
Spraw, by do Natana przyszedł Anioł
Z żółtą łopatką w ręku.
I żeby chłopczyk już nigdy nie był sam
Żebyś był przy nim Ty...

A następnego dnia do sierocińca przyszła paczka. Do małego dziecka. A w środku była łopatka, wiaderko i kilka foremek. Wszystko żółte jak słońce.
Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem do wspomnień, które wróciły. Kochała je...

Czytam...

EDIT: Hmm... ciekawe... takie tajemnicze, ale bardzo mi się podoba. masz talent, nie ma co. Czekam na kolejną część. Pozdro;*

mmmmmmmmmmmmniam!! miodzio Razz

no coż...
talent...
kolejny oryginalny pomysł...
chyba mi sie spodoba ;)
PeEs: jej ojciec zrobił kariere z jakimś zespołem?! aha...ehe...jeżeli to to, o czym mysle to mi troche nie bedzie pasował jeden wątek...no ale...wszystko może być innym niż się wydaje

Shira to nie jest zaden członek th, ani menager Razz

Zapowiada się interesująco ...

mm ja już teraz wiem, że to będzie coś wyjątkowego. Ba, już jest Very Happy

Już lubię tą dziewczynę Wink