Blog27 i Tokio Hotel [23]

Gość

Hehe zajebiste opowiadanie oby tak było naprawdę na tej trasie haha!

Gość

bu haha ale zajebiste opko!!!!!!!!!!!!!!!!!!!trzymaj tak dalej

Szły długim korytarzem po miękkim, czerwonym dywanie, wyobrażając sobie, że wokół machają do nich tłumy fanów. Niestety, albo i stety, po bokach były jedynie ściany z drzwiami w regularnych odstępach.
Stanęły przy windzie. Ala wyżywała się na małym guziku, służącym do przywoływania windy.
- Szybciej! - krzyknęła Tola, zupełnie jakby szybkość kabiny zależała od długości paznokcia Ali.
Winda przyjechała w tym momencie, kiedy Tola otworzyła usta z wyraźnym zamiarem kontynuowania swojej, jakże ciekawej, wypowiedzi.
- Stój! - krzyknęła Ala, łapiąc koleżankę za ramię.
- Dlaczemu? - spytała niepoprawnie.
- Nie pamiętasz? "Przed wejściem do windy, zawsze najpierw upewnij się, czy kabina znajduje się w środku." - nie brałaś tego w szkole?! - krzyknęła zrezygnowana.
- Nie? - spytała z nutką paniki. - Co teraz?
- No któraś z nas musi sprawdzić, czy jest, czy jej nie ma.
- No ja jestem, teraz ty sprawdź.
- Czy KABINA jest, nie my! Mówię o KA-BI-NIE.
Źrenice Toli rozszerzyły się niebezpiecznie.
- Co teraz? Co mamy robić?! - objęła mocno doniczkę kwiatka stojącego w pobliżu.
- Poczekaj, myślę. - Ala usiadła na podłodze po turecku i przyłożyła czubki palców do skroni.
W tym momencie drzwi windy zsunęły się z hukiem. Ala jednak pozostała niewzruszona. Wstała po kilku minutach, mówiąc:
- Wiem, co powinnyśmy zrobić! Wychylić głowę i sprawdzić, czy kabina jest, czy jej nie ma!
- Teraz to nie ma na co patrzeć. - wskazała palcem na zsunięte drzwi uniemożliwiające wstęp do windy. - Chodźmy schodami.
- No okej, ale... którymi? - spytała rozglądając się raz w jedną, raz w drugą stronę korytarza.
- No tymi. - wskazała Tola. - Są bliżej.
- Czy to według ciebie nie jest podejrzane, że schody są tak blisko windy? - spytała podejrzanie Ala, wesząc w powietrzu, jak pies.
- Faktycznie... Może i masz rację... Chodźmy tymi drugimi.
Obróciły się w prawą stronę, ruszyły prosto i zatrzymały się przy schodach.
Tola złapała Alę za ramię tak, jak uprzednio zrobiło to ta druga.
- A kabina? - spytała zadowolona, że zapamiętała.
- Cieszę się, że moje lekcje się przydają, ale schodami się po prostu schodzi w dół bądź w górę. Tu nie ma żadnych kabin. - pogłaskała Tolę po głowie, wzięła ją za rękę i zaczęły ostrożnie schodzić, na przemian trzymając się kurczowo poręczy.
- Trzydzieści siedem, trzydzieści dziewięć... - liczyła głośno Tola przebyte stopnie.
- Pominęłaś trzydzieści osiem. - napomniała delikatnie Ala.
- Wracamy. - zarządziła dziarsko, choć była zmęczona.

~*~

- Rozumiesz? Cha, cha. Ja jej wtedy mówię, że jestem Tobiasz. Wziąłem ten papier toaletowy i poszedłem do kasy. - Tom opowiadał, jak nakręcony, śmiejąc się przy tym głośno.
- To się nie ma z czego smiać, bo ostatnio musiałem podpisywać wszystkie produkty w koszyku jakiejś staruszki... - relacjonował Bill.
- Nie ma sensu czekać, zaraz mi się żołądek przyklei do kręgosłupa... - powiedział Georg i pstryknął palcami w celu wezwania kelnera.
Już po kilkunastu minutach zajadali się smacznie przyrządzonymi i elegancko podanymi potrawami, pijąc przy tym ulubione napoje i wesoło rozmawiając.
- Nie dziwicie się, że ich jeszcze nie ma? - spytał Gustav, zerkając kolejny raz na tarczę ściennego zegara.
- A co nas to? - rzucił niedbale Tom, opychając się frytkami. - Na niańkę wyglądam?
- Ano pokaż się bliżej... - Bill wyszczerzył zęby.
- Wzięliśmy nad nimi odpowiedzialność... W pewnym sensie. - dodał Gustav.
- To niech ktoś ich poszuka. Od razu mówię, że ja odpadam. - odparł krótko Bill.
- Ja też. - zaśmiał się Tom.
- Na mnie nawet nie patrzcie. - Gustav uniósł ręce w znaku bezradności. - Wystarczy, że nosiłem te toboły w kratkę. Do tej pory mi się w oczach mieni.
- Co? - spytał Georg, widząc na sobie spojrzenia trzech kolegów. - No dobra, dobra, pójdę. - przeciągnął się, leniwie wstał i zasunął za sobą krzesło z nadzieją, że przyjdą zanim skończy ową czynność.
- Powodzenia! - rzucił Bill za znikającym za zakrętem Georgem i wszyscy, jak na komendę, zaczęli się głośno i szczerze śmiać.

Medi świetne jak zwykle, chociaż to m poprawiło humor i zmobilizowało do robienia czegokolwiek...

Spoko opowiadanie. Pisz dalej! W życiu się tak nie uśmiałam. Czekam na kolejną część!

Gość

Świetne opowiadanie! Czekam na dalszy ciąg! Masz talent dziewczyno! Very Happy

Gość

jesteś super. To jest zajebiste!!! Blog27 jest do d*** jak czytam to widzę Toma i billa. Serio to jest świetne

Gość

jesteś super. Proszę pisz dalej bo na serio masz talent

Gość

to jest super!!!!ty to masz talent!!!

Gość

super opowidanko! czekam na kolejne czesci! moza sie polac ze smiechu! serio jest SUPCIO!!

Gość

ALE SUPER, NORMALNIE CZYTALAM SIE SIE SMIALAM..:p

Gość

Super!! Normalnie jak czytam inne opowiadania to nie sa ciekawe.A ty tam piszesz nawet co czuja i kazdy szczegolik.Serio ksiazke o czyms napisz zajebiste to wszyttko. Pz nie ma sie co martwic bo to idiotki szczegolnie ta czarna!!

Gość

To opo. jest poprostu zajebiste pisz dalej bo masz talent do gnojenia tych gówniar robisz to naprawde taktownie i z wyczuciem zjerzdrzaj je dalej!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
POZDRO 4 YOU & POZDRO 4 ALL!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Gość

Boze to jest super!! NaPISZ JESZCZE. pAPA

Gość

Dziewczyno musisz pisac dalej:)Czekamy tylko wiecej i czesciej pisz,prosiem:)