Panny Terenzi - 4 część!

Bez polskich znakow, gdyz ich nie mam, ale nastepnym razem postaram sie napisac juz ze znakami Smile

***

Obudzilam sie w bialej, niewielkiej sali. Gdy unioslam lekko glowe, ujrzalam zgarbiona pielegniarke, ktora wygodnie usadowiona na stoleczku ogladala serial. Kaszlnelam. Ona natychmiast odwrocila sie, poderwala ze stolka i podbiegla.
- Dzien dobry, panienko- szepnela, podawszy mi szklanke wody.
Pociagnelam lyk orzezwiajacej mineralnej.
- Dzien dobry- odparlam pogodnie. - Co sie stalo?
- Zemdlala panienka- odparla szybko pielegniarka. - Ale juz dobrze. Skoro juz sie panienka obudzila, to mozna pania wypisac.
- Tak? A to dobre- zdziwilam sie i wstalam o wlasnych silach. Nie przynioslo mi to zadnego trudu. - A... Ja przypadkiem nie jestem... No...
- Po prostu pani zaslabla...
- Ja pytam, czy ja nie jestem w ciazy- burknelam.
- Eee... No... Tego. Ja nie wiem, prosze pana doktora pytac... To moze ja zawolam. - Pielegniarka wybiegla z sali, a po chwili wszedl lekarz.
- Dzien dobry- powtorzylam. - Ja mam pytanko.
- Sluchamy, sluchamy- oznajmil wesolo doktor, siadajac na brzegu lozka, na ktorym lezalam.
- Czy ja nie jestem w ciazy albo cos? - zapytalam szybko.
- Alez nie, prosze sie nie martwic- lekarz plasnal reka w kolano i rozesmial sie. - Zwykle zaslabniecie, to wszystko. Pani ostatnio miala jakies wieksze zmartwienia...?
Kiwnelam glowa.
- Rozumiem, ze to tajemnica- skontastowal facet i podal mi moje ciuchy
- Dobrze pan rozumie- mruknelam cicho pod nosem i zaczelam sie ubierac za parawanem. Po chwili wyszlam z sali i spotkalam tam innego lekarza. - Czy nie bylo do mnie zadnych gosci?
- A byla, byla... Ta dziewczyna, co z toba przyjechala i jeszcze jakas- lekarz wzdrygnal sie.
- Danke- odparlam i wydostalam sie z budynku awaryjnym wyjsciem.

***

- Jak myslisz? - zapytala Rachel, popijajac czekolade z niebieskiego kubka.
Siedzialy w kawiarni nieopodal szpitala, czekajac na wiadomosci o przyjaciolce.
- Wyjdzie- odrzekla krotko i rzeczowo Cyska.
- Ale w ciazy chyba nie jest? - zaniepokoila sie Rachel.
- No pewno, ze nie- usmiechnela sie Martyna. - Ona tego nie robila.
- Moze ktos ja zgwalcil- wyrazila przypuszczenie jej kolezanka.
- Ta, jasne- prychnela blondynka. - Juz w to wierze... Rany, po prostu teskni za Billem...
- Az tak? - zdziwila sie Rachel.
- Moze... A moze to przeze mnie...
- Dlaczego? - chciala wiedziec tamta.
Martyna w odpowiedzi wzruszyla ramionami. W tym momencie ujrzala Mike, ktora kierowala sie w ich strone. Pomachala jej i odwrocila sie do Rachel.
- A nie mowilam?

***

- KAULITZ! - wydarl sie menager. - Masz spiewac jak czlowiek!
Bill steknal.
- Przeciez wiem! - wrzasnal w odpowiedzi.
- TO SPIEWAJ JAK CZLOWIEK, A NIE JAK PAJAC! - ryknal facet i trzasnal piescia w podest sceny.
- Moze juz pora zakonczyc ta probe na dzisiaj- wtracil sie niesmialo Gustav, wywijajac paleczkami. - Bill jest chyba zmeczony.
Menager poczerwienial ze zlosci, ale kiwnal glowa, wyrazajac tym samym zgode.
Chlopaki natychmiast pochowali sprzet i zwineli sie z sali. Wracajac do hotelu, milczeli. Pierwszy odezwal sie Georg.
- Chlopaki? - zapytal.
Bill podniosl na niego wzrok, Tom i Gustav nadstawili uszu, przy czym ten drugi gryzl batonika.
- Nie ty, glucie... - machnal reka na Gustava. Ten zajal sie swoim batonikiem, obrazony na kumpla z zespolu. - Co jest? - zwrocil sie do blizniakow.
Popatrzyli po sobie.
- E tam- mruknal Tom.
Bill wyciagnal z tylnej kieszeni spodni (ktore tradycyjnie zwisaly mu do poldupka) komorke i zaczal pisac mesa...

***

- Masz mesa, Mikus- zauwazyla Rachel, gdy przestaly sie smiac.
Zwinelam komorke i spojrzalam na wyswietlacz.
Bill.
"Rette mich... Tesknie... Dwa tygodnie... Zdycham".
"Nie zdychaj... Za dwa tygodnie znowu ozyjesz:P"
"Dlaczego dwa tygodnie to tak dlugo?..."
"Nie wiem. Nie wiem. Nie wiem..."
"A ja bym bardzo chcial wiedziec... Koncze... Spac mi sie chce:)"
"Okay, idz spac... Snij o mnie xD"
"Dobra:* Ty tez..."
"Jak sobie Jasnie Pan zyczy:*"

#2
Nad ranem obudzilam sie zupelnie gdzie indziej. Wokol bylo bialo i cicho. Unioslam lekko glowe i rozejrzalam sie. Czulam, ze boli mnie kazda kosc, kazdy miesien, kazde sciegno... Wszystko.
- Mika? - uslyszalam po prawej stronie.
Odwrocilam sie w tamta strone i ujrzalam zmartwiona Martyne, ktora siedziala na stolku i intensywnie sie we mnie wpatrywala.
- Nareszcie- szepnela.
- Co? - nie zrozumialam.
- Obudzilas sie- odparla Martyna i przysunela stolek. - Po calym miesiacu...
- CO? - wychrypialam. - Nic nie rozumiem!
- O Boze- wyszeptala Cysia i zmruzyla oczy. - To ty nic nie pamietasz?
- Nic- potwierdzilam ponuro.
Martyna pociagnela nosem. Korzystajac z jej zatkania wyjrzalam przez okno. Okolica wydala mi sie znajoma... Nawet bardzo znajoma.
- Kedzierzyn? - wychrypialam.
Wzruszenie odebralo Martysi mowe.
- A ty myslalas, ze gdzie niby? - zapytala ona, gdy odzyskala glos. - W Chinach?!
Probowalam zebrac rozproszone mysli.
- A nie Niemcy? - wycharczalam zdezorientowana.
- Snilas o Kaulitzach? - usmiechnela sie lekko.
- A o kim mialam? - niemal krzyknelam. - Przeciez mu obiecalam!
- Komu? - Tysia zmarszczyla nos.
- Billowi- odparlam, a ona wytrzeszczyla oczy.
- W mailu do ich funclubu? Pewnie i tak nie przeczytal, to gwiazda...
- Wybacz, ale cie nie rozumiem... Przeciez... - nagle odebralo mi mowe.
To byl tylko SEN?!
- Jak tu trafilam?
- Wpadlas pod samochod, klasyka...
- Jak? - upewnilam sie.
- Wracalysmy ze szkoly... - jeknela Martyna.
Slucham?! Czyli to byl sen?! To cale poznanie, Sylwester, pytanie Billa, zejscie dredzika z Tyska, pozar...?! TO WSZYSTKO BYLO TYLKO GLUPIM, NIC NIE ZNACZACYM SNEM?!
- Kiedys mi opowiesz o tych snach... Teraz musze isc na basen, wybacz. - Wstala i wyszla z sali, machajac mi jeszcze w progu.

Wieszac sie?

#3
Slonce powoli znikalo za linia horyzontu. Ostanie promienie slizgaly sie po trafli cienkiego lodu, ktory miejscami pokrywal jeszcze bajoro. Wokol brzegu ustawione byly drewniane belki, zlaczone gwozdziami w cos na ksztalt plotu. Tylko w jednym miejscu znajdowaly sie kamienne schody, czesciowo zalane woda z bajora, ktora przekroczyla swoj poziom na skutek szybkich roztopow wiosennych. Troche na uboczu, na jednym z takich kamieni siedziala wysoka blodynka i wpatrywala sie w przeciwlegly brzeg. Wokol stopnia skakal maly, brazowy, kudlaty piesek i poszczekiwal glosno. Obok stala druga dziewczyna, brunetka. Co chwile zerkala na towarzyszke i rzucala w jej strone pare slow.
Zrobil kilka krokow w ich strone. Suchy piasek zatrzeszczal pod jego stopami. Znieruchomial.
Brunetka odwrocila sie podejrzliwie. Ujrzal niebieskie, zlowrogo blyszczace oczy, skierowane w jego strone. Usilowal sie usmiechnac.
- Martyna- syknela dziewczyna, nachylajac sie do blondynki. Byl na tyle blisko, ze uslyszal jej nastepne slowa: - Chodzmy lepiej. Robi sie pozno.
Blondyna wzruszyla ramionami i rzucila kamien do wody. Powierzchnia zafalowala.
Zrobil nastepny krok i usmiechnal sie przyjaznie.
Brunetka drgnela niespokojnie.
- Mowie ci, chodz- szepnela.
- Mika, daj spokoj... Co sobie znowu uroilas? - zdenerwowala sie Martyna i odwrocila glowe w strone siostry. - Wycisz sie. - Jej zielone oczy blysnely.
Niebieskooka wyprostowala sie i ujrzal, jak zacisnela piesci.
- Jesli ktos tutaj potrzebuje sie wyciszyc, to na pewno nie ja. Ide. Czesc. - Rzucila mu niepewne spojrzenie i ruszyla powoli w strone blokow. - Zreszta... - mruknela po chwili- Moge na ciebie zaczekac...
- Idz- odparla Martyna, a pies wskoczyl jej na kolana. - Nie potrzebuje twojego towarzystwa.
Mika wzruszyla ramionami i kopnela zwalony pien drzewa noga, odziana w podwiniete do lydek, ciemne dzinsy.
- Moze bedzie lepiej, jesli wrocimy razem- rzucila w jego strone znaczace spojrzenie.
- Nie bedzie lepiej... - odparla obojetnie Martyna. - Powiedz mamie, ze zrobie jeszcze jedna rundke wokol bloku z Negra. - Poczochrala pieska po lebku.
Uwzial sobie na cel jedno postanowienie i ruszyl pewnym, zywym krokiem w ich strone. Zatrzymal sie przy kamieniu i spojrzal zamyslonym wzorkiem przed siebie.
- Macie zegarek? - zapytal chlodno.
- Za pietnascie osma- odparla rownie zimno Mika i zmierzyla go surowym wzrokiem. - Co, zacielo sie? - zapytala, wskazujac niedbale na jego nadgarstek.
- Uhm- mruknal, blyskawicznie orientujac sie w sytuacji i zmarszczyl brwi.
- Zimno, he? - stwierdzila Mika po chwili milczenia.
- Jutro ma byc cieplo- odparl i poslal dziewczynie cieply usmiech.
Martyna uniosla brwi do gory.
- Negra juz chyba chce wracac- zauwazyla, postawila psa na ziemi i sama wstala, otrzepujac spodnie z piasku. - Mika- warknela po chwili, ujrzawszy, ze siostra wpatrzyla sie w wielki szyld sklepu "Lidl" i nie zwraca uwagi na jej slowa. - IDZIEMY- szarpnela ja za rekaw koszulki.
- Dobra, idziemy- przytaknela tamta i odeszly.

kobieto! To jest świetne! Pisz kolejne części, dobrze ci to wychodzi;) (nawet bardzo dobrze). heh... Nie mogę się doczekać dalszych losów tej dziewczyny;) Papatki!

Ty wiesz, co o tym sądzę Smile

Dla mnie jesteś nawet lepsza ode mnie Smile

I się ze mną nie spieraj. Nie mów, że jestem lepsza. JA WIEM LEPIEJ Razz

A teraz poprosimy grzecznie o następny parcik.

SUPER!

Ale 3 część jest pomieszana troche...ja juz nie wiem kto co mowi...
POZDRO! Very Happy

fajne

zobaczymy co się będzie dalej działo, wtedy powiem coś więcej Wink

Dzieki za mile komentarze. Czesci kopiuje ze swojego bloga, wiec z gory przepraszam za brak polskich znakow.
***

#4

Nastal poniedzialek. Dziewczyny musialy isc do znienawidzonej szkoly. Polowe drogi przebyly w milczeniu. Wreszcie odezwala sie Mika:
- Ty... Pamietasz tego kolesia wczoraj, nad bajorkiem?
- Uhm- mruknela obojetnie Martyna. - Tepawy jakis. Przeciez jego zegarek byl w porzadku.
- Moze chcial miec jakis pretekst do zagadania- wyrazila swoje przypuszczenie Mika.
- Niby po co? Nikt nie chce z nami rozmawiac- zauwazyla praktycznie Martyna.
Stanely przed wejsciem do szkoly. Inni uczniowie mijali je, calkowicie je ignorujac.
- Moze on jest inny. - Mika wzruszyla ramionami i weszla do budynku, poprawiwszy ramiaczko plecaka.
Martyna westchnela. Jaka ona naiwna, pomyslala z gorycza i ruszyla za siostra.
***

Znowu sie nie udalo, pomyslal. Ile to juz? Trzy dni?
- Mam dosyc- jeknal cicho, odwracajac lekko glowe do tylu.
- Poczekajmy- szepnal glos z tylu.
- Ale ja juz nie wytrzymuje. Nie mozemy dac sobie spokoju?
- Nie- zgromil go jego brat. - Nigdy.
- Nie rozumiem twojego zapalu. Moj juz sie dawno wyczerpal.
- Trudno- odparl tamten i wstal. - Idziemy?
Prychnal. Jego brat byl wyjatkowo upartym osobnikiem.
- Idziemy- poddal sie.

***

Okolny mial dzisiaj zly dzien. Na rozgrzewce tak wymeczyl klase Martyny, ze miala dosyc juz w polowie. Jednak nie chciala zgarnac jedynki, a gdy wuefista byl w zlym humorze, stawial paly za zawiazanie sznurowki podczas rozgrywki.
- Podaj! - wrzasnela Paulina, skaczac przed Martyna.
Dlaczego ja tak nienawidze koszykowki?, zapytala sama siebie Cysia. Otoz dlatego, ze Okolny ja uwielbia, ot co.
- Ostroznie- syknela w ucho przeciwniczki i popchnela ja przed siebie, wskutek czego pilka trafila w jej, a nie Pauliny rece. Od razu przejela inicjatywe, blyskawicznie orientujac sie w sytuacji.
Perfekcyjnie kozlujac, przebiegla przez cala sale i na koncu wykonala piekny, wrecz wymarzony dla Okolnego dwutakt- pilka wpadla w sam srodek kosza.
- No, no, no! Panna Terenzi sie obudzila- ryknal wuefista i zagwizdal, kiwnawszy na Martyne reka. Podbiegla, trzymajac pilke pod pacha.
- Tak, psze pana? - wydyszala, usmiechajac sie promiennie.
- Masz u mnie plusa, a jesli dobrze pojdzie... To zapiszemy cie na treningi i zostaniesz zawodowcem- oznajmil Okolny, machajac beztrosko gwizdkiem.
Martyna zarumienila sie az po konce uszu.
- Ale to nic pewnego- zastrzegl szybko nauczyciel. Komplementowanie uczniow nie nalezalo do jego "Regulaminu dobrego wuefisty R. Okolnego".
Cysia wzruszyla ramionami.
- No, co jeszcze stoisz? - krzyknal wuefista i zagwizdal.
Tysia odwrocila sie i zaczela kontynuowac gre.

***

- Dobra jest- szepnal do brata.
- Tak... A druga?
- Sala na drugim koncu budy- odparl i ruszyli w tamta strone.

***

- Jeszcze raz zobacze, ze ktos rzuca pilke oburacz! - wrzasnela Bubicka. - Jedynki bede wstawiac!
Ania syknela ze zloscia i rzucila pilke do Miki.
Bubicka zakolysala sie na pietach.
Mika odbila pilke od ziemi, pobiegla, przeskoczyla przez przeszkode i walnela pilka w materac.
- Zle! - ryknela wuefistka. - Ostatnia szansa, Terenzi... Jak siostry, to obie takie same ciamajdy- mruknela pod nosem i przeniosla wzrok na nastepna dziewczyne.
- Nie musi pani obrazac mojej rodziny- wycedzila Mika przez zacisniete zeby i stanela na koncu ogonka.

***

- No, mogloby byc lepiej- zauwazyl, przgryzajac wargi.
- Ma jeszcze jedna szanse, zapomniales? - syknal jego brat.

***

- Na ocene? - upewnila sie Mika.
- Tak- odparla Bubicka. - Noo, juz!
Mi wziela gleboki oddech, odbila pilke od ziemi, przeskoczyla sprawnie przeszkode i zamachnawszy sie, rzucila pilka w materac z calej sily.
- Noo, noo, Terenzi. - Bubicka otworzyla dziennik. - Panna Terenzi dostala piatke. Cos nowego dla kazdego.
- Jak chce, to umiem- wycedzila lodowato Mika i usiadla na lawce.
- Lepiej, zebys chciala grac w pilke nozna, bo za chwile rozegramy meczyk- wuefistka zatarla radosnie rece.

***

- Odloz ta pilke, Terenzi- rozkazal Okolny i podal Martynie pilke do koszykowki. - I wez pilke do siatkowki. Czas sprawdzic wasze umiejetnosci.

***

- Siedz tu, ja ide pod blondyne- nakazal i oddalil sie od brata, a echo jego krokow nioslo sie po korytarzu szkolnym- jeszcze pustym.

***

Sala szumiala. Dziewczyny biegaly miedzy soba i rozpaczliwie rozgladaly sie za pilka. Uslyszaly huk- to Tamara, swietny gracz, znowu trafila w bramke.
- DOSC! - wydarla sie Bubicka. - Kto inny chce isc na bramke? Lumianska zupelnie sie nie nadaje.
Ania Lumianska, speszona, odeszla od materaca i stanela obok innych kolezanek.
Bubicka rozgladala sie chwile, wreszcie wycelowala palcem w brunetke, stojaca najblizej niej.
- Terenzi- zarzadala.
Mika westchnela i ustawila sie na bramce.

***

- Terenzi, lewa z przodu- zgromil Martyne Okolny.
Martyna wysunela lewa stope do przodu.
- I mocno uderzaj, Terenzi- dodal wuefista.
Tysia podrzucila pilke, zrobila krok i walnela w pilke z calej sily, a ta przeleciala nad siatka. Paulina Tycza nie odebrala!
- Punkt dla was- oznajmil Okolny i puscil oko do Martyny, co zupelnie ja zatkalo.

***

- Jak chca, to potrafia, i to swietnie- zauwazyl.
- Wiec jednak nie na prozno probujemy je zwerbowac- przyznal jego brat i usmiechneli sie do siebie.

Ej?
Nikt nie czyta, czy co?
Jesli w najblizszym czasie nie poawi sie nowa czesc lub znak od ludzi, ze masz pisac, bede zmuszona zablokowac.
Ale ze mnie cierpliwy modek i dam jeszcze troche czasu.

Pozdrawiam.
~DDM