"Miłość?" - jednoczęściówka.

Nie wiem, co powinnam tutaj napisać.
Może tylko to, że mam nadzieję, iż się wam spodoba.
Dziękuję ;*
----

Dziewczyna.
Siedziała na parapecie swego okna i spoglądała na przechodniów.
Nie wiedziała, co ma robić. Czuła się źle.
Naliczyła około 120 osób i przestało ją to bawić.
Kiedyś, kiedy była smutna- zawsze tak robiła.
Siadała na parapecie i zaczynała oglądać ludzi, którzy na pozór nie mają problemów.
Jej siostra... uważała to za dziwactwo, ale nie wtrącała się.
Rodzice- matka rzadko rozmawiała ze swoją córką, ojciec już prawie w ogóle.
Zaczynali rozmowę tylko wtedy, kiedy chcieli się czegoś dowiedzieć o szkole oraz, kiedy wydawali rozkazy.
Możnaby powiedzieć, że nie miała oparcia w nikim, prócz swoich myśli.

Minęło pół roku, kiedy dziewczyna odzyskała siły do życia.
Nie chciałaby, żebym wam o tym opowiadała.
Ale teraz, to była tylko przeszłość.

Był czerwiec.
Dokładnie tydzień, po jej szesnastych urodzinach.
Zaprosiła swoją przyjaciółkę do domu.
Oglądały filmy, rozmawiały.
Prawie jak zawsze...
Była godzina 24, kiedy "solenizantka" wyszła na balkon.
Niebo było bezchmurne, drzewa lekko kołysały się, jak wiatr im nakazał.
Czuć było "ciepłą mgłę", która unosiła się i dawała o sobie znać.
Dziewczyna zamknęła oczy i uśmiechnęła się sama do siebie.
- Co ty tam robisz?!- Rudowłosa zaśmiała się z pokoju.
- Nie... nic takiego, zaraz przyjdę- dziewczyna odpowiedziała.
Już chciała przejść przez próg do pokoju, ale coś ją zatrzymało.
Popatrzyła się ostatni raz na niebo, a przed oczami ukazała się jej "spadająca gwiazda".
W tym samym momencie poczuła miłe ukłucie w sercu.
Zamknęła ponownie oczy.
Chciałabym, żeby ktoś mnie pokochał...
Weszła do pokoju z uśmiechem na twarzy.
Pojawił się, zaraz po wypowiedzeniu swojej prośby w myślach.
Było jej lekko na duszy.

Kiedy przyjaciółka opuściła ją, bo musiała już wracać do domu, dziewczyna postanowiła jeszcze posiedzieć przed komputerem.
Tak... od niechcenia.
Otworzyła komunikator, a zaraz po tym otrzymała wiadomość od nieznajomego.
Gdy usłyszała dźwięk nadchodzącej rozmowy, serce zabiło mocniej.
Zaczęła z NIM rozmawiać.

Minęło kolejne pół roku...
Utrzymywała z NIM kontakt.
Uwielbiała każdą przeprowadzoną z NIM rozmowę.
Już nie płakała, tylko śmiała się szczerze.

Ja... chyba Cię kocham- postanowiła, że nie będzie dłużej dusić tego w sobie.
Chyba? Myślałem, że napewno
Poczekała chwilę, żeby zastanowić się, co mu odpisać.
Marta?
Ja... Ciebie też.

1

Przepraszam Sad

To opowiadanie nie za bardzo mi sie podobalo. Ladnie napisane, ale zabraklo mi czegos waznego. Bardzo mi przykro...
Ale wierze, ze niedlugo napiszesz cos swietnego Całus.

2

Super to było takie dla mnie realne xD
Naprawde fajnie piszesz
~maadziaa~ ;*;*

Kate- nie masz za co przepraszać. Rozumiem, że mogło Ci się nie podobać. Mimo wszystko- dziękuję, że chciałaś to przeczytać Całus.

Madzia- dzięki. Właściwie... to jest cała prawda, jaką o sobie napisałam. Całus.

Mardzia...
Eh...
Mogłaś to bardziej rozwinąć. Napisać co było dalej, kim ON był.
Więcej opisać po prostu.
A tak... Mogłoby być naprawdę wspaniałe, ale było średnie.
Bardzo fajny temat, ale zdecydowanie zbyt mało rozwinięte.
I to mi się nie podobało.
Ale styl pisania masz naprawdę dobry.
Tylko... właśnie. Tylko co? Tylko to opowiadanie Ci nie bardzo wyszło. Nic tu nie przekazałaś. A mogłaś gdybyś trochę to rozwinęła.

To tyle...
Przepraszam.

Gracja napisał:

Mardzia...
Eh...
Mogłaś to bardziej rozwinąć. Napisać co było dalej, kim ON był.
Więcej opisać po prostu.
A tak... Mogłoby być naprawdę wspaniałe, ale było średnie.
Bardzo fajny temat, ale zdecydowanie zbyt mało rozwinięte.
I to mi się nie podobało.
Ale styl pisania masz naprawdę dobry.
Tylko... właśnie. Tylko co? Tylko to opowiadanie Ci nie bardzo wyszło. Nic tu nie przekazałaś. A mogłaś gdybyś trochę to rozwinęła.

To tyle...
Przepraszam.

Tak.
Mam takie samo zdanie.