Fanatyczka? - jednoczęściówka

Ta jednoczęściówka jest dla mnie ważna. Bo jest o mnie. A dokładniej o tym, jaka byłam kiedyś. Nie przestraszcie się.

de-de? Dla każdego, kto tu zagląda. Bez wyjątku.
***

Słowa piosnek niczym najważniejsza pieśń. Szacunek do niego większy niż do kogokolwiek innego na świecie. Nauka? Na drugim miejscu. Obowiązki? A co to znaczy? Dla niej obowiązkiem było na przykład to, że codziennie musiała wręcz poświęcić minimum trzy godziny na czytanie o nim, pisanie i oglądanie jego zdjęć.
- Zobaczysz, minie ci to. Sama będziesz się z tego śmiała.
Ale jej do śmiechu nie było. Wszystko traktowała wyjątkowo poważnie. Każda plotka musiała być natychmiast dementowana, ponieważ wybuchała głośnym płaczem i jedyną rzeczą, na jakiej była w stanie się skupić, to siedzenie przy komputerze i wyszukiwanie nawet na niemieckich stronach internetowych czegoś, co nie potwierdziłoby tych wszystkich informacji.
Nowy plakat na ścianie. Ile ona już ich miała? Około 90. Kilka albumów ze wszystkimi chyba artykułami na ich temat. Skakała z radości, gdy kupowano jej kolejny gadżet z ich logiem lub wizerunkiem. A tego było mnóstwo: począwszy od breloczków, a na pościelach kończąc.
Wszyscy w klasie odsunęli się od niej. Dlatego, że na każde złe słowo o nich reagowała głośnym krzykiem. Cieszyła się, bo czuła się tak, jakby stała się ochroniarzem zespołu.
Na lekcji niemieckiego nagle zaczęła zgłaszać się do odpowiedzi i zaliczania masy słówek. Z czytania najlepsza. Już nie w klasie, ale w całej szkole. Słabsi prosili ją o pomoc. Nauczycielka zaproponowała dwutygodniowy wyjazd za granicę. Do Niemiec, Austrii i Francji. Zadrżała, gdy usłyszała, że w programie przewidziane są nawet wycieczki i zwiedzanie niemieckich szkół.
Kolejne sprawdziany całkowicie do poprawy. Nie nauczyła się. No bo kiedy? Przecież czasu nie miała. Siedziała przy komputerze, czytała opowiadania o nich, słuchała muzyki. Krócej: była nieobecna. Do szkoły chodziła tylko po to, żeby być. A nawet tam miała cząstkę zespołu. W piórniku zdjęcia, na zeszytach naklejki, w kieszeni MP3. Nauczyciele zwracali uwagę, gdy przychodziła z tatuażami na przedramieniu i nadgarstku.
Przyjaciół odtrąciła. Nie miała czasu na spotykanie się z ludźmi, którzy Tokio Hotel nie lubili. Po co jej przyjaciele, z którymi nie można normalnie porozmawiać?
Wieczorami siadała przed telewizorem, włączała płyty DVD… i płakała. Bo chciała być z tymi wszystkimi dziewczynami na koncercie. Chciała być na miejscu tej, która została wyłoniona do zaśpiewania ostatniego refrenu „Schrei”, pragnęła, by dotknął jej ręki, objął, uśmiechnął się do niej. Bilet miała obiecany. Trzeba tylko było sprowadzić ich do Polski.
Pierwszy minus u niej? Za to, że nie widziała tego, w którym się podkochiwała. Ach, tak. Eksperymentował przecież ze stylem. Ale dlaczego tak szybko?
Drugi dopisała wtedy, gdy złamali obietnicę, że będą śpiewać tylko po niemiecku. Owszem, było wiele zabawy ze śpiewaniem słów piosenek przetłumaczonych na angielski, które zupełnie nie pasowały do melodii.
Trzeci, który szybko wytarła: odwiedzili Czechy.
Powoli zaczynała robić listę rzeczy, które jej się nie podobały. Znalazł się nawet nowy sposób malowania paznokci.
Po raz pierwszy w życiu nie wiedziała, co ma powiedzieć, gdy ktoś nazywał ich komercyjnym zespołem. A potem już nawet nie próbowała ich bronić. Nie ukrywała, że ich lubi, ale to nie był ten sam fanatyzm, co kiedyś. Powoli odkochiwała się w jednym z członków zespołu, ze zdziwieniem stwierdziła, że nigdy nie słyszała innych śpiewających po niemiecku sław.
Pomimo zawalonej nauki zauważyła, że dali jej również dobre rzeczy. Stała się jeszcze bardziej tolerancyjna, język niemiecki po raz pierwszy od ponad 5 lat poszedł naprawdę w górę, tak, że miała same piątki i szóstki. Poza tym przy ich piosenkach mogła poszaleć.

A co u niej teraz? Wyszła na prostą, poprawiła sprawdziany, z których na pewno mogło być lepiej. Na wycieczkę nie pojechała. Nie chciała, po prostu. Na nowo znalazła uznanie wśród osób z klasy, głównie chłopców, z którymi rozmawiać może na wszystkie tematy. Tokio Hotel był i jest jej ulubionym zespołem. Jednak potrafi teraz oddzielić to, co ważne i to, co jest mniej ważne.

Ech... Świetna ^^ Dzisiaj, kiedy słucham ich starych piosenek, zbiera mi się na płacz, bo przypominam sobie, jak było kiedyś, to znaczy na początku... Byli dla mnie jakimś niespotykanym, intrygującym zjawiskiem. Śmiech i tyle... Ze mnie. A to jest świetne -.-

To jeśt świetne. Na początku też tak miałam, moze nie dokońca identycznie, ale naukę zawaliłam całkowicie. W drugim semestrze jest znacznie lepiej... Muuuua;*

Czytając pierwsze zdania tego opowiadania, miałam wrażenie, że jest ono o mnie...
Miło powspominać stare czasy Rolling Eyes

Było minęło...
Eh, wspomnienia...

Dobra, do rzeczy ^^
Opowiadanie ładne, wyjątkowo łatwo się je czyta.
Po co wyszukiwać różnych pomysłów gdy można napisać taką świetną jednopartówkę o sobie?
Piękne i tyle.
Podobało mi się i za to masz u mnie wielkiego plusa ^^

Życzę weny i kolejnych, równie świetnych opowiadań Wink

Pozdrawiam,
heidi

Hm...
Musze przyznac, ze mi sie podobalo.
Bardzo pouczajace i pelne przestrogi dla zaslepionych fanek.
A to plus.
I choc nie wywolalo u mnie wiekszych uczuc, to stwierzam, ze bylo ladne.
Czekam na wiecej twoich dziel, oby rownie dobrych.

Pozdrawiam.
~DDM

Eh.. ja tam fanatyczką nigdy nie byłam, a na TH mimo wszystko poswięcam o wiele czasu niz 3 godziny (chociazby forum), ale to nie wazne. A na temat innych pseudo fanek się nie wypowiem Wink

A opowiadanie mi się podobało,
Bardzo ładnie napisane, dobrze to ujełaś Wink

pozdrawiam Razz

ehh... ze smutkiem stwierdzam, że ze mna jest tak samo Sad

tez kiedyś tak bardzo za nimi szalałam, na początku ich kariery, a teraz zaczynam juz powoli przestawać ich lubić Sad

ta jednoczęściówka była moim zdaniem bardzo ładnie opisana i płynnie mi sie czytało... bardzo dobrze ubrałas uczucia w słowa...być moze dlatego że ja podobnie się czuję... nie wiem... teraz chce mi się już tylko płakac Sad

pozdrawiam cię serdecznie!!

noir_m- dziękuję, że się poświęciłaś, to raz Smile

Dwa- miłe słówka... i ten obrazek... kosiam Cię Smile

psecinek- ja Twoje właśnie mam zamiar skomentować, żeby nie było. U mnie i jeden i drugi semestr zawalony. Trzeba się ruszyć i poprawić ocenki ^^

heidi- A wiesz, że ta jednopartówka powstała podczas wyszukiwania różnych pomysłów? Jakoś tak mnie tknęło Smile

Nie dziękuję za życzonka, bo zapeszę Very Happy

~durch_den_monsun- szkoda tylko, że nikt takiej nie napisał, zanim zaczęłam być taką fanatyczką... Ale na szczęście opamiętałam się i obudziłam z tego transu.

Kama- no to Ci się udało umknąć temu fanatyzmowi. Mi niestety nie. Ale miło powspominać tamte czasy, kiedy to piszczałam na samo wspomnienie o Niemczech Smile

Nicky- Dziękuję za pozdrowienia. Ja Tokio Hotel nadal lubię, ale nabrałam większego dystansu i patrzę na to trzeźwo.

Super!
to historia, ktora może sobie przygarnąc niejedna z nas...
ja tak całkiem życia nie zatraciłam...
a jednak...
myslę, że ujełaś to co się teraz dzieje...z ich sławą, z ich fankami, z Nami
bardzo mi sie podobało :*

Bardzo fajne i pouczające! Ze mną było tak samo, tyle że w mniejszym stopniu... coś mi się widzi, że prawie każda z nas przez to przeszła albo jeszcze przechodzi:D Pozdrawiam i zachęcam do napisania czegoś jeszcze:)

Gość

no i super!! oddałaś naprawdę jakby... całą mnie. na początku jedyne co robiłam to czytałam o nich itp, a zamiast wkuwać fizykę czy inne przemioty - wolałam czytać opowiadania, blogi o nich albo czytać po raz któryśtam teksty piosenek próbując się ich wyuczyć na pamięć... ale teraz, podobnie jak w twoim opowiadaniu wyszłam na prostą i umiem pogodzić nauę i moje hobby...
opowiadanie super!! pozdrawiam serdecznie Untitled Całus.

Podobało mi się bardzo. Na początku tesh tak miałam, ale może nie aż tak bardzo źle, że się wszyscy odwrócili...
Ale bardzo fajnie i ładnie napisane.
Pozdrawiam Całus.

Czytam, czytam i myśle że to o mnie.Też kiedyś taka byłam. Teraz już nie jestem taką fanatyczką, ale kiedyś...
Ja miałam podobnie. Powoli zaczęłam widzieć ich wady.
Na początku byli oczywiście idealni.
Teraz jestem ich fanką. ALe taką "normalną" fanką. I bardzo się z tego cieszę.
Opo świetne. Daje wiele do myślenia. Super.
Całuję Całus.

Cytat:

Kama- no to Ci się udało umknąć temu fanatyzmowi. Mi niestety nie. Ale miło powspominać tamte czasy, kiedy to piszczałam na samo wspomnienie o Niemczech Smile

Chodziło mi tylko, że ja spędzam więcej niż 3 godziny na kompie i to duzo własnie przez Th, bo to forum również można zaliczyć do spraw związanych z TH Wink

Ale jeszcze fanatyczką nie jestem Laughing

Hmm... to jasne, ze ta pierwsza fascynacja już mineła Wink

Ehh namieszałam, ale cóz...

Kasiula napisał:

. Na początku tesh tak miałam, ale może nie aż tak bardzo źle, że się wszyscy odwrócili...

Kasiula co masz na myśli, ze wszyscy się odwrócili? Tutaj nikt się nie odwrócił.
Czyżby się coś wydało? Rolling Eyes

shira- Mimo tego, że w pewien sposób zawaliłam tą część swojego życia, to cieszę się, że tak się stało. To będzie moja przestroga na przyszłość... i jednocześnie bardzo miłe wspomnienia. Dziękuję za bardzo, bardzo miłe słowa.

Ashley- Ja piszę cały czas Smile

Korzystam z tego, iż dostałam swój laptopik na dzień dziecka Very Happy

Joq- skoro poruszyłaś temat fizyki... to ja chyba powinnam się teraz na nią uczyć Very Happy

Na sprawdzian całoroczny. Ale komu by się chciało? Później, jak troszkę się ściemni, sięgnę po tą wredną książkę Very Happy

Każdy może wyjść na prostą. Dosłownie każdy. Tylko musi sobie uzmysłowić, że oni też są ludźmi i też nie są idealni. Ja długo nie mogłam. Dopiero niedawno mi się to udało.
Ja Ciebie również pozdrawiam Smile

Kasiula- Dzięki Smile

Gracja- Prawie każdy taki kiedyś był. Na samym początku. Bo to był fenomen. Cieszę się, że już przez to przeszłam.